Της Γεωργίας Τζαγκαράκη
Για τους λάτρεις του παγκόσμιου κινηματογράφου -και όχι μόνο του Αμερικάνικου-, το τι ταινίες μπορεί να προσφέρει η κορεάτικη κινηματογραφική κοινότητα, είναι γνωστό. Πολλές φορές έχουν ξεπεταχτεί από εκείνη τη γωνιά της γης κάποια διαμαντάκια που απλά ίσως σνομπάραμε οι υπόλοιποι χωρίς να τους δώσουμε την ευκαιρία να μας καθηλώσουν.
Αυτό ίσχυε μέχρι πρόσφατα, έως δηλαδή να κάνει μπαμ «Το Παράσιτο». Η ταινία του μάγεψε στο Φεστιβάλ των Καννών κάνοντας όλες τις υπόλοιπες σχεδόν να σβηστούν από τον χάρτη κερδίζοντας τον Χρυσό Φοίνικα, είναι ένα φιλμ-κέντημα που αξίζει να δεις.
Κανείς δεν μπορεί να περιγράψει με ακρίβεια σε ποια κατηγορία θα μπορούσε να την κατατάξει και αυτό το γεγονός από μόνο του την κάνει μοναδική. Πόσες φορές μια κινηματογραφική ταινία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί από μαύρη κωμωδία έως και δράμα ταυτόχρονα;
Δυο οικογένειες εκ διαμέτρου αντίθετες, η πλούσια και η φτωχή, η φαινομενικά κατεστραμμένη και η φαινομενικά ευλογημένη, έρχονται σε επαφή και δημιουργούν ένα αλληγορικό δράμα που θα σε κάνει αν μη τι άλλο να προβληματιστείς.
Πώς το απόλυτα ξεκάθαρο σενάριο καταλήγει στην απόλυτη ανατροπή, πώς η ελπίδα ξεφυτρώνει από το άπιαστο όνειρο, όπως ακριβώς συμβαίνει και στη ζωή ενίοτε. Θα καταλάβεις πως οι άνθρωποι που δεν έχουν ζωή, πάντοτε θα εμφανίζονται για να ρουφήξουν από εκείνους που έχτισαν τη δική τους. Εξάλλου τα «παράσιτα» ακόμα και αν πιάσουν την ευκαιρία τους, τελικά πάντα θα μένουν τέτοια, αρκεί να αντιληφθείς στην ουσία ποια είναι αυτά.
Αν θες να ανατρέψεις για λίγο όλα όσα πίστευες, η ταινία αυτή ενδείκνυται. Και βγαίνοντας από την αίθουσα θα μονολογείς «συνέβη αυτό, στα αλήθεια;».
