Αγαπάμε λιγότερο ή λιγότερους καθώς μεγαλώνουμε;

Της Τζίλα Ζυλυφτάρι

Από μικροί μαθαίνουμε να αγαπάμε. Πρόκειται για ένα μάθημα, το οποίο δεν μπορεί κανένας να μας το διδάξει παρά μόνο η εσωτερική ορμή που μας δένει με πρόσωπα, αντικείμενα και καταστάσεις.

Οι ανθρώπινες σχέσεις, όμως, καθώς μεγαλώνουμε, αποδεικνύονται ιδιαίτερα περίπλοκες προκαλώντας μας άλλοτε εκπλήξεις, άλλοτε απογοήτευση κι άλλοτε, πάλι, ευτυχία.

Πόσες φορές έχεις διαψευστεί καθώς τα χρόνια περνάνε για σχέσεις που πίστευες πως θα κρατήσουν αιώνια, οποιασδήποτε μορφής κι αν ήταν; Κάπως έτσι η πεποίθηση πως ο άνθρωπος μέσα από τις αρνητικές εμπειρίες ωριμάζει και χτίζει ένα παγωμένο, προστατευτικό τείχος μπροστά του δεσπόζει, με απόρροια να θεωρούμε πως τελικά, καθώς μεγαλώνουμε αγαπάμε λιγότερο.

Ωστόσο, πρόκειται για το υπέρτατο συναίσθημα. Εκείνο που είναι ικανό να τα βάλει με κάθε πόνο, κάθε αρνητισμό και κάθε απαισιοδοξία. Η αγάπη είναι η κινητήριος δύναμη της ζωής ολάκερης και ως τέτοια δεν ελέγχεται. Όσο κι αν προσπαθήσουμε να μην αγαπήσουμε θα αποτυγχάνουμε συστηματικά κι αυτό γιατί πηγάζει απευθείας από την καρδιά, το νου και τη ψυχή.

Η σωστή απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα έπρεπε να είναι ότι η εμπιστοσύνη είναι εκείνη που φθείρεται με το χρόνο. Για τον λόγο αυτό δίνουμε λιγότερες ευκαιρίες σε καινούργια πρόσωπα, αφηνόμαστε με μεγαλύτερη σύνεση και στο τέλος κρατάμε στη ζωή μας λιγότερους ανθρώπους.

Αγαπάμε λιγότερο ή λιγότερους καθώς μεγαλώνουμε;

Ο κάθε ένας από εμάς τραβάει πλώρη για διαφορετικούς προορισμούς, τους συνταξιδιώτες τους επιλέγει και κρατάει πολύ κοντά του εκείνους που έχουν δοκιμαστεί στην ηλιόλουστη νηνεμία αλλά και τη φουρτουνιασμένη τρικυμία.