Της Γεωργίας Τζαγκαράκη
«Μην φοβάσαι, εσύ είσαι άντρας», λέει ο γονιός στο μικρό αγόρι και μέσα στην ατάκα αυτή συνοψίζονται ένα σωρό κλισέ από εκείνα που μας πότισαν οι προηγούμενες γενιές άδολα μεν, με πολύ άσχημο αντίκτυπο στις σχέσεις μας δε.
Καιρός να τα σταματήσουμε εδώ τραβώντας μια διαχωριστική γραμμή με το παρελθόν. Σήμερα, εμείς ξέρουμε. Διαβάζουμε, έχουμε ίντερνετ και οι ψυχολόγοι συχνά είναι στην καθημερινότητά μας.
Έχεις αναρωτηθεί ποτέ αν ο αγαπημένος σου ένιωσε ωραία όταν απαίτησες να σκοτώσει εκείνη την κατσαρίδα που είδες στο μπάνιο και τον φώναξες έντρομη καθώς είναι μέρος των αρμοδιοτήτων του στο σπίτι; Ή εκείνη την ημέρα του σεισμού που είχε ασπρίσει, ενδιαφέρθηκες να τον ρωτήσεις αν ταράχτηκε όσο εσύ;
Γιατί θα πρέπει να γνωρίζεις -και να αποδεχτείς- πως κι εκείνος έρχεται συχνά αντιμέτωπος με τον φόβο.
Η μόνη φοβία που αναγνωρίζουμε και γελάμε με αυτή στις παρέες είναι η νοσοφοβία, αυτό το στερεότυπο που λέει πως όλα τα αρσενικά με λίγο πυρετό φέρνουν τη καταστροφή. Αν ψάξεις βαθιά μέσα σου θα καταλάβεις γιατί σου είναι αποδεκτή. Η απάντηση είναι ότι αυτό συμβαίνει γιατί δεν τη θεωρείς πραγματικά σοβαρή!
Δεν ξέρω πόσες από εμάς θα λέγαμε εξίσου εύκολα σε μια παρέα πως το αγόρι μας φοβάται να ταξιδέψει μόνο του ή την πολυκοσμία, ακόμα και τον θάνατο. Αρνούμαστε να δεχτούμε πως ο φίλος μας υπολογίζει τον βασιλιά των φόβων γιατί αν συμβεί ίσως να πέσει στα μάτια μας. Από τις πιο μικρές και ανούσιες έως τις πιο σοβαρές και προφανής φοβίες, όλοι μας άντρες και γυναίκες έχουμε δικαίωμα σε αυτές.
Ξεκίνα να του μιλάς και να τον αντιμετωπίζεις σαν άνθρωπο και όχι σαν σούπερ ήρωα και τότε η σχέση σας θα είναι πιο ειλικρινής και εκείνος πιο απελευθερωμένος. Γιατί υπάρχει πιθανότητα να καταπιέζεται και να μην το έχει παραδεχτεί ούτε και στον ίδιο του τον εαυτό.
«Είναι εντάξει να φοβάσαι και δεν σου κλέβει τίποτα από τον ανδρισμό σου όλο αυτό. Φταίει μόνο η κοινωνία που μας δημιούργησε την πεποίθηση του μη φυσιολογικού για ότι δεν άντεχε να αποδεχτεί», είναι κάτι που ίσως πρέπει να ακούσει.
