Της Μάρως Καρούση
Βράδυ 6ης Ιουνίου, παραμονή των φετινών Πανελλαδικών εξετάσεων και το άγχος φτάνει επίπεδα που νόμιζες πως δεν περιλαμβάνονταν στις εργοστασιακές ρυθμίσεις.
Η αγωνία ξεκινάει και χτίζει τα εξαιρετικά γερά της θεμέλια αποβραδίς, ώστε το πρωί λίγο πριν δοθούν τα θέματα και χτυπήσει το κουδουνάκι εκκίνησης, να έχει φτάσει στην κορύφωσή της.
Και αν νομίζεις ότι αναφέρομαι στον άμεσα ενδιαφερόμενο, δηλαδή τον εξεταζόμενο, μάθε πως αναφέρομαι σε σένα αγαπητή μητέρα, που βρίσκεσαι σε μια από τις πιο αγχωτικές στιγμές της ζωής σου, γιατί ναι μεν είναι σαν να δίνεις και εσύ Πανελλήνιες, αλλά παράλληλα, χωρίς να έχεις διαβάσει την ύλη σου.
Οι Πανελλήνιες ως διαδικασία, διαρκούν μια εβδομάδα και σε οποιαδήποτε άλλη συνθήκη, αυτή η εβδομάδα του Ιουνίου, θα περνούσε ως κάτι το καθημερινό, το απλό, το ελαφρώς καλοκαιρινό. Με λίγα νεύρα από την ζέστη, λίγες αγκαλιές γιατί «Μεγαλώνετε και δεν σας προλαβαίνω», με λίγες συμβουλές ζωής που μπορεί να έχουν ακούσει πιο πολλές φορές και από την Ιστορία Κατεύθυνσης αφού, «Έτσι πρέπει, 100 φορές να τα ακούσεις», με απλές και καθημερινές στιγμές που δεν χρειάζονται ιδιαίτερη μεταχείριση.
Και ξέρεις κάτι; Οι Πανελλήνιες διαρκούν μια εβδομάδα και εσύ θα πρέπει να φερθείς σαν να μην είναι μια ξεχωριστή εβδομάδα από όλες τις άλλες, γιατί στο τέλος της μέρας είναι απλώς και μόνο η προσπάθεια του παιδιού σου και πρέπει να νιώσεις περήφανη για αυτή, όποια και να ήταν.
Κλισέ; Σίγουρα. Αλλά έχει το δικαίωμα να μιλήσει για κλισέ μια μητέρα, που είναι από πάνω μέχρι κάτω, δομημένη με αυτά;
Βοήθησε με όλη σου την καρδιά, στο να σταματήσει να εξαρτάται η ευτυχία ενός παιδιού από βαθμούς Πανελλαδικών, να σταματήσει να οφείλεται ένα παραπάνω χαμόγελο του, από 2-3 συνώνυμα που δεν μπόρεσε να βρει, γιατί ξέρεις και ξέρει πως όταν μιλάμε για όνειρα και ευτυχισμένη ζωή, δεν υπάρχουν συνώνυμα. Είναι αυτά καθ’ αυτά.
Και ναι, έχοντας μεγαλώσει το παιδί σου με αξίες και ιδανικά που θα αποτελέσουν την ασπίδα του για ό,τι και αν έρθει στο δρόμο του, δεν νομίζω να πιστεύεις πως το σπουδαιότερο που μπορεί να κάνει στη ζωή του, είναι να γράψει 20 στην Ιστορία.
Τα παιδιά που δίνουν σήμερα Πανελλήνιες, είναι ακόμα μια γενιά που θα πιστέψουμε πολύ ενεργά πως θα έρθει και θα αλλάξει τον κόσμο. Είναι εκείνη η γενιά ανθρώπων που μηδενίζει το κοντέρ, προσπερνάει τα ατοπήματα όλων των προηγούμενων και προσπαθεί να δημιουργήσει νέα ζωή, σε έναν κόσμο που βάλλεται συνεχώς.
Είναι εκείνη η γενιά που σαν παιδιά ήθελαν να γίνουν σούπερ ήρωες, βασιλιάδες, πριγκίπισσες, νεράιδες και μεγαλώνοντας, τα κάναμε να το ξεχάσουν και ντρεπόμαστε για αυτό.
Είναι η γενιά που θα τα καταφέρει όλα αυτά; Ενδεχομένως όχι, αλλά ποιοι είμαστε εμείς που θα στερήσουμε από έναν πιθανό νέο κόσμο, τους αφηρημένους καλλιτέχνες του και εκείνους που ονειροπολούν γράφοντας μουσική και μη μπορώντας να αποστηθίσουν ούτε μια πρόταση;
Ας είναι εκείνη η γενιά, που δεν θα πιεστεί να ακολουθήσει την νομική γιατί ο μπαμπάς είναι δικηγόρος και έχει έτοιμη πελατεία, ή την ιατρική γιατί ακούγεται πολύ fancy στα οικογενειακά τραπέζια.
Ας είναι εκείνη η γενιά που δίνει Πανελλήνιες, για να βρεθεί ένα βήμα πιο κοντά στο όνειρο της και όχι σε κάποιου άλλου.
Τα παιδιά μας δεν είναι άλογα κούρσας για να ποντάρουμε πάνω τους στο, ποιο θα φτάσει πιο γρήγορα. Αλλά και αν είναι έτσι, αφήστε τα ελεύθερα.
Άλλωστε, πόσο πιο όμορφο είναι ένα άλογο όταν τρέχει ελεύθερο και όχι στα όρια μιας πίστας;
