Της Τζίλα Ζυλυφτάρι
Περήφανη που το «αδύναμο» αντικαταστάθηκε από το λυγερό βλέμμα, εκείνο που έχει απαλλαγεί από το φόβο και τη ντροπή του «μα είσαι γυναίκα». Άλλωστε η ισχύς του μυαλού υπερνικά κάθε μυική μάζα.
Περήφανη που μίλησες τη στιγμή που εσύ επέλεξες να το κάνεις, γιατί αυτή ήταν η καταλληλότερη. Αναβίωσες αναμνήσεις που ποτέ δε θάφτηκαν ή δε ξέβαψαν στο χρόνο.
Περήφανη που αντιμετωπίζεις την πληγή αναζητώντας το αντίδοτο. Η γιατρειά θα επέλθει έχοντας για βάλσαμο το άδειασμα των εικόνων μέσα από τις περιγραφικές σκέψεις.
Περήφανη που υπερασπίστηκες τα όνειρά σου, τα κυνήγησες και τα έπιασες με τα δυο σου χέρια, τα καθαρά. Κατάφερες να μην τα λερώσεις και να τα κρατήσεις ψηλά.
Περήφανη που προκάλεσες θαυμασμό και χάρισες την αυτοπεποίθηση παραδειγματικά. Ταύτιση και ομολογία γνωρίζοντας πως δεν είσαι μόνη σου σε αυτό.
Περήφανη για τη στήριξη και την ακύρωση της αρνητικότητας υπό κάθε μορφή καχυποψίας σε ένα συνεχόμενο παιχνίδι απόδοσης μομφών. Άλλωστε αυτά μικρή σημασία έχουν για την κοινωνία ολάκερη.
Περήφανη που θέτεις ένα όριο στην παράνοια που ξεκινάει από το περιπαικτικό σχόλιο στον δρόμο, όταν εσύ επειδή είσαι γυναίκα πρέπει να το δεχτείς χαμηλώνοντας το κεφάλι για να μη δώσεις διάσταση στο θέμα, και φτάνει στην χυδαιότητα της εκμετάλλευσης, όταν βρίσκεσαι ένα βήμα μακριά από το στόχο σου.
Περήφανη που πλέον θα σε σέβονται όπως σου αρμόζει από την αρχή μέχρι το τέλος. Όχι μόνο εσένα, αλλά και όλες εμάς. Την κέρδισες με θυσία και αυτό μόνο δέος γεννά.
Περήφανη που απέδειξες πως ο τροχός γυρνά. Στον πόνο, στο δάκρυ, στο χαμόγελο-βιτρίνα. Βρήκες το σθένος να αγαπήσεις κι αυτό είναι το υπέρτατο αξίωμα. Ίσως αυτό ξεχνούν κι εκείνοι, ίσως δεν έχουν καν τη πρόσβαση, ίσως αυτό το κατόρθωμα να ταιριάζει μόνο στους ήρωες.
Περήφανη που είμαι γυναίκα μέσα από όλες εσάς…
