Της Γεωργίας Τζαγκαράκη
Το όνομα της παραθαλάσσιας περιοχής που βρίσκεται στο κόλπο του Μεξικού, Τάρπον Σπρίνκς, όπως είναι λογικό δεν σου λέει απολύτως τίποτα, μια εικόνα όμως από το μακρινό αυτό μέρος θα σε ταξιδέψει χωρίς δεύτερη σκέψη στα Δωδεκάνησα.
Στα τέλη του 19ου αιώνα, έφτασαν στην περιοχή περίπου 25.000 Έλληνες μετανάστες, κατά κύριο λόγο νησιώτες, οι οποίοι άφησαν το στίγμα τους ανεξίτηλο για πάντα, κάνοντας τη κωμόπολη να θυμίζει ελληνικό νησί. Εξάλλου για τους ξένους το Τάρπον Σπρίνγκς θα είναι για πάντα γνωστό ως το «ελληνικό χωριό».
Η παραλιακή οδός ονομάζεται «Δωδεκανήσου», ενώ στο λιμανάκι θα δεις σταθμευμένα μικρά καϊκια με ελληνικές σημαίες και θα γευθείς ελληνικά παραδοσιακά φαγητά στα 25 ελληνικά εστιατόρια που θα συναντήσεις σε κάθε γωνιά της πόλης. Ο δήμαρχος είναι Έλληνας και ονομάζεται Χρυσόστομος Αλαχούζος, ενώ όπου σταθείς και όπου βρεθείς θα ακούσεις τους ντόπιους να μιλούν ελληνικά.
Στο παραλιακό χωριό θα δεις την ελληνική σημαία να κυματίζει δίπλα στην αμερικάνικη αλλά και πέντε σπογγοαλιευτικά πλοία με ελληνικά ονόματα που προσελκύουν τους ξένους επισκέπτες. Κατευθείαν το μυαλό σου θα τρέξει στην Κάλυμνο και ας είσαι χιλιάδες μίλια μακριά.
Ο Γιάννης Κοκόρης πήγε ως μετανάστης στην παραθαλάσσια περιοχή της Φλόριντα από το Λεωνίδιο το 1905 και παρουσίασε στους ντόπιους την τέχνη του: την συλλογή σπόγγων προς εμπορική εκμετάλλευση. Έτσι, οι ντόπιοι άρχισαν να ανακαλύπτουν την διαδικασία που για εκείνους ως εκείνη την ώρα ήταν παντελώς άγνωστη. Λίγο αργότερα ο Κοκόρης φώναξε γνωστούς του από την Ύδρα και την Αίγινα και σύντομα τα νέα μαθεύτηκαν στις Κάλυμνο, Σύμη και Χάλκη.
Με αυτό τον τρόπο το Τάρπον Σπρίνγκς έγινε μια «ελληνική επαρχία», ενώ η υψηλή ζήτηση στην αγορά έκαναν την βιομηχανία σφουγγαριών μια άκρως επικερδή επιχείρηση.
Όλα αυτά κόπηκαν απότομα, όταν στα μέσα του 20ου αιώνα «χτύπησε» την παραθαλάσσια περιοχή η επιδημία της κόκκινης άλμης καταστρέφοντας ολοκληρωτικά τους βιότοπους των σπόγγων. Οι Έλληνες από εκείνη την στιγμή έστρεψαν το ενδιαφέρον τους προς την αλιεία, την ναυτιλία και φυσικά στον τουρισμό.
Ο δήμος του Τάρπον Σπρίνγκς είναι αδελφοποιημένος με αυτούς της Καλύμνου, της Σύμης και της Χάλκης. Ο τουρισμός ζει από τους Έλληνες και τις επιχειρήσεις τους, ενώ παράλληλα οι επισκέπτες ενδιαφέρονται να γνωρίσουν την πόλη εκείνη που έφερε στην χώρα τη βιομηχανία σπόγγων.
Σαν δεύτερη γλώσσα στα σχολεία διδάσκονται τα ελληνικά και η γιορτή των Θεοφανίων γιορτάζεται στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Νικολάου εντυπωσιακά. Κάθε χρόνο στις 6 Γενάρη η πόλη γεμίζει από Έλληνες μετανάστες απ’ όλες τις πολιτείες των ΗΠΑ.
Το ελληνικό στοιχείο φαίνεται να ρίζωσε για τα καλά στον τόπο που χιλιάδες Έλληνες αναζήτησαν την τύχη τους, φέρνοντας μαζί τους την κουλτούρα, την εργατικότητα, τα ήθη και τα έθιμα. Κάπως έτσι η σημαία του ελληνισμού στέκεται ψηλά, πολλές γενεές αργότερα, κάπου στο κόλπο του Μεξικού.
