Της Γεωργίας Τζαγκαράκη
Σε μια εποχή όπου οι υπέρμαχοι της rap, trap και hip-hop σκηνής κονταροχτυπιούνται για την αυθεντικότητα των στίχων, της ρίμας και της εμπορικής απήχησης, υπάρχει ένας τύπος από την Θεσσαλονίκη που ξεχωρίζει για το ταλέντο του να μετουσιώνει σε ποίηση τα απλά καθημερινά προβλήματα που απασχολούν εκείνον και τους φίλους του.
Αν ο όρος «ποίηση» θεωρείς πως είναι υπερβολικός, μάλλον δεν έχεις ακούσει τον ΛΕΞ. Μάλλον δεν έχεις βρεθεί σε κάποια συναυλία του και δεν έχεις δει 10.000 άτομα όλων των ηλικιών να τραγουδούν εν χωρώ για όλα εκείνα που απασχολούν- ή θα έπρεπε να απασχολούν- τους νέους που μεγαλώνουν ή καλύτερα επιβιώνουν στην Ελλάδα του σήμερα.
Ο ΛΕΞ δεν θα σου μιλήσει για ναρκωτικά, ούτε για ακριβά αμάξια, ούτε για «μπίζνες». Ο ΛΕΞ είναι εκεί για να σου μεταφέρει προβληματισμούς από εκείνους που σου «τρυπάνε» το στομάχι γιατί μαζί τους έρχεσαι αντιμέτωπος κάθε πρωί. Και αν αυτό δεν θεωρείται σύγχρονη ποίηση, δεν μπορούμε να φανταστούμε τι θα μπορούσε να θεωρηθεί.
«Είμαι παιδί αυτής της γης, δε θέλω βία
Δε βλέπω χρώματα, έχω αχρωματοψία
Δε φοβάμαι ποιος θα ‘ρθει να μου την πέσει
Με χαιρετάν σε γλώσσες που δεν ξέρω και μ’ αρέσει»
Δεν θα τον δεις να δίνει συνεντεύξεις, δεν θα πάρει ποτέ θέση ως «δημαγωγός» της νέας γενιάς. Δεν θα κηρύξει καν διαγγέλματα από αυτά που συνηθίζουν άλλοι «συνάδελφοι» του μεταξύ των κομματιών του στα live τους. Θα μιλήσει για την ανισότητα, για τον ρατσισμό, για τους «δικούς του», τους φίλους του και τις πλατείες στις οποίες αράζει και εμπνέεται «γιατί ο δρόμος ανατρέφει τα σκληρότερα παιδιά».
«Ρομαντικά κόκκινα φώτα να χαίρονται οι φαντασμένοι
Κι εμείς μες στα συντρίμμια της καλά καβατζωμένοι
Το φτύνω στα μικρόφωνα για όποιον καταλαβαίνει
πως θα τρέχανε ακόμα αν ήμασταν ενωμένοι»
Για να ταυτιστείς μαζί του, δεν χρειάζεται να έχεις βιώσει στο πετσί σου όλα τα θέματα που αγγίζει. Εξάλλου αυτό δεν θα μπορούσε να συμβεί στις ηλικίες που υποτίθεται πως απευθύνεται. Ο 17χρονος που θα δεις στις συναυλίες του, έχει δει τον πατέρα του να χάνει την δουλειά του, το σπίτι του να «χτυπιέται» ανελέητα από την κρίση και την μητέρα του να βιώνει μέσα της όλα τα κλισέ που η κοινωνία της έχει επιβάλλει. Ο ΛΕΞ είναι ο τρόπος του να αντιδράει. Από την άλλη, στο κοινό θα δεις και μεγαλύτερες ηλικίες. Εκείνους που μεγάλωσαν ίσως με Τρύπες και BD Foxmoor, με Ξύλινα Σπαθιά και Διάφανα Κρίνα, γιατί εκείνη η γενιά έμεινε «ορφανή» από νέα ακούσματα γύρω στα 25. Ο ΛΕΞ λοιπόν, δεν απευθύνεται μόνο στους λάτρεις του hip-hop αλλά και σε εκείνους που νιώθουν την ανάγκη μέσω της μουσικής να ξεσπάσουν, να προβληματιστούν και να «ακονίσουν» το μυαλό τους. Γιατί όχι, ακόμα και να «χτυπηθούν» με μια μπύρα στο χέρι στην πρώτη σειρά.Μεγάλο προνόμιο.
«Νικάμε χωρίς να’χουμε το πρόμο
Κι όλοι θέλετε να βγάλετε απ’το δρόμο
Κάθε πιτσιρικά βλέπω σα γιο μου
Και χαίρομαι πολύ που κυνηγάει το όνειρό μου»
Αν κάποιος σου πει πως «παίζει» ο ΛΕΞ σε κάποιο live, μην χάσεις την ευκαιρία να πας. Και αν ποτέ ακούσεις από το εφηβικό δωμάτιο του γιου ή της κόρης σου τις ρίμες του, χαμογέλα. Πιθανώς να έχεις μεγαλώσει ένα παιδί με ενσυναίσθηση και προβληματισμούς.
ΛΕΞ, θα ήταν πολύ μεγάλο κλισέ να κλείσουμε λέγοντας σου «όρμα τους ενάντια στην μόδα τους». Καλύτερα να αναφέρουμε απλά πως εμείς σε χρειαζόμαστε και συ «έχεις ευθύνη». Για τα παιδιά μας, για τους αιώνια έφηβους, για αυτούς που δεν συμβιβάζονται και για τα μελλοντικά παιδιά μας.
