Της Γεωργίας Τζαγκαράκη
Ήταν 3 του Οκτώβρη του 1995 όταν ο Ορένθαλ Τζέιμς Σίμπσον, έφευγε από το Ανώτατο Δικαστήριο του Λος Άντζελες, όχι για το κελί της φυλακής όπως όλοι περίμεναν, αλλά για να συνεχίσει ελεύθερος την ζωή του.
Η αθώωση του διάσημου στην Αμερική O. J., αποτελεί το μεγαλύτερο νομικό θαύμα όλων των εποχών. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Το 1994 την Αμερική απασχολούσε η δολοφονία του Ρον Γκόλνταμ και της συντρόφου του Νικόλ Μπράουν Σίμπσον, πρώην συζύγου του αθλητή και μετέπειτα ηθοποιού και τηλεοπτικού σχολιαστή O.J. Το έγκλημα είχε δύο θύματα και έναν θύτη, τον O.J. Για 16 μήνες ολόκληρους μήνες αυτό ήταν κοινό μυστικό και η καταδίκη του ήταν δεδομένη.
Ο star των γηπέδων είχε κατηγορηθεί στο παρελθόν από την σύζυγό του για ενδοοικογενιακή βία, ενώ ο ίδιος είχε απειλήσει δημόσια πως θα την σκοτώσει. Επιπλέον, ένας μάρτυρας τον είχε δει να διαφεύγει από το σπίτι των θυμάτων το βράδυ του φονικού σαν κυνηγημένος. Ο O. J. έδειχνε ένοχος καθόλη την διάρκεια της περιόδου εκείνης, μιας και προσπάθησε να διαφύγει με το αυτοκίνητό του κατά την διάρκεια της σύλληψής του.
Θα μπορούσε να σταθεί κάτι ικανό ώστε να αθωώσει τον κατηγορούμενο; Ναι, είναι η απάντηση και ακούει σε δύο και μόνο χαρακτηριστικά του O. J.: το χρήμα και η φήμη.
Από τα αθλητικά κολλεγιακά του χρόνια ως την δόξα στα τηλεοπτικά πλατό και στα γυρίσματα των ταινιών που συμμετείχε, διέθετε ένα διαολεμένο star quality που μπορούσε να παρασύρει τα πάντα στο διάβα του. Η γοητεία του ήταν παροιμιώδης και ο τίτλος του καλού παιδιού τον έβαζε στη λίστα αυτών που δεν θα «μπορούσαν να σκοτώσουν ούτε κουνούπι».
Φυσικά το προφίλ του από μόνο του δεν θα μπορούσε να τον αθωώσει, οπότε έκανε την πιο έξυπνη κίνηση της ζωής του. Δεν δίστασε να στήσει μια ομάδα δικηγόρων που θα μπορούσαν να κάνουν θαύματα. Με επικεφαλής τον διάσημο για πολλούς λόγους Ρόμπερτ Καρντάσιαν αλλά και τον ηγετικό Τζόνι Κόχραν Τζούνιορ, κατάφεραν το ακατόρθωτο. Λέγεται πως ο κατηγορούμενος πλήρωνε στην dream team του 50.000 δολάρια ημερησίως. Xαλάλι τους τελικά.
Η πολύπειρη ομάδα κατάφερε να μετατρέψει το έγκλημα σε φυλετικό θέμα, μιας και το συγκεκριμένο αστυνομικό τμήμα είχε κακή φήμη για τον τρόπο με τον οποίο χειρίζονταν τα ζητήματα των Αφροαμερικανών. Φυσικά, ο O. J. δεν είχε επιδείξει ποτέ κοινωνική ευαισθησία για τους μαύρους πολίτες από την στιγμή που έγινε διάσημος. Αυτό όμως δεν το γνώριζαν οι υπόλοιποι.
Στα μάτια τους ήταν ένα ακόμα θύμα λόγω του χρώματός του, ο εύκολος στόχος και όπως και να το κάνουμε τέτοιου είδους ζητήματα, «χτυπούν» πολύ βαθιά το συναισθηματικό κόσμο της κοινής γνώμης. Τι κι αν εκείνος από την ώρα που γνώρισε την δόξα συμπεριφερόταν σαν λευκός; Τι σημαίνει πως δεν είχε διατηρήσει ούτε έναν μαύρο φίλο από το παρελθόν του; Αυτά καλύφθηκαν τεχνηέντως και δεν απασχόλησαν κανέναν. Ο Σίμπσον έπρεπε να είναι ένα θύμα της λευκής φυλής.
Το σημείο ωστόσο που έκρινε το αποτέλεσμα της δίκης, ήταν μια καλοστημένη παράσταση, η οποία ίσως θα έπρεπε να διδάσκεται στους επίδοξους δικηγόρους, για το πως μπορείς να μετατρέψει το ενοχοποιητικό στοιχείο, σε εκείνο που θα σε αθωώσει.
Χαρακτηρίστηκε μάλιστα δικαίως, ως το κόλπο του αιώνα. Ένα γάντι που βρέθηκε στο τόπο του εγκλήματος θα μπορούσε να «χώσει» χωρίς πολλά πολλά τον κατηγορούμενο στην φυλακή. Παρόλα αυτά οι δικηγόροι συνέλαβαν το ιδιοφυές τους σχέδιο.
Γνωρίζοντας πως ο κατηγορούμενος πάσχει από αρθρίτιδα, του ζήτησαν να κόψει τα χάπια πριν τη δίκη, ώστε να πρηστούν τα χέρια του. Έτσι έγινε. Τα γάντια δεν χωρούσαν στα χέρια του, οπότε δεν μπορούσε να κατηγορηθεί. Ο πανέξυπνος δικηγόρος στη τελική του αγόρευση, πόνταρε ξεκάθαρα στο συγκεκριμένο γεγονός, αφήνοντας στην ιστορία την φράση «if it doesn’t fit, you must acquit».
Ο Όρενθαν Τζέιμς Σίμπσον αφέθηκε ελεύθερος και συνέχισε την ζωή του, αποδεικνύοντας πως στην Αμερική με χρήμα και δόξα μπορούν να αγοραστούν τα πάντα.
Η υπόθεσή του θα στοιχειώνει πάντα το αμερικάνικο δικαστικό σύστημα.
