Της Γεωργίας Τζαγκαράκη
Μπορεί οι ζωές των μεγάλων πρωταγωνιστών της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου να «ξεσκονίστηκαν» με κάθε λεπτομέρεια, υπάρχουν κάποιες άκρως ενδιαφέρουσες ιστορίες των λιγότερων διάσημων ηθοποιών, που παραμένουν ανεξερεύνητες.
Ο Λευτέρης Βουρνάς συμμετείχε σε περισσότερες από 30 ελληνικές ταινίες, χωρίς να καταφέρει ποτέ να δει το όνομα του να φιγουράρει δίπλα σε εκείνα των «ιερών τεράτων» της υποκριτικής. Παρόλα αυτά, πάντα υποδυόταν τον «ωραίο» και στην μνήμη όλων έχει χαραχτεί ως ο Λευτέρης Μόρρος στο θρυλικό «Κοροϊδάκι της Δεσποινίδας».
Ήταν δευτεραγωνιστής στον κινηματογράφο, στην ζωή των γυναικών της εποχής όμως, υπήρξε μεγάλος πρωταγωνιστής. Το παρουσιαστικό του τον κατέτασσε στην κατηγορία των ζεν πρεμιέ, με τα πηγαδάκια της εποχής να αναφέρουν πως έχει κλέψει τις καρδιές πολλών εκ των συμπρωταγωνιστριών του.
Πίσω από τα φώτα του λαμπερού κόσμου όμως, κάτι τον «έτρωγε» και ήταν αυτό που τελικά τον έκανε να αυτοκτονήσει στα 45 του χρόνια.
Το μεγάλο αγκάθι στην ψυχή του, ο λόγος που παρουσίαζε καταθλιπτικά επεισόδια και αυτοκτονικές τάσεις, αφορούσαν την έλλειψη του πατρικού πρότυπου από το σπίτι. Ο πατέρας του ήταν εξορισμένος κομμουνιστής και κατοικούσε στην Τασκένδη, χωρίς να του επιτρέπεται η επιστροφή στην χώρα. Ο ηθοποιός δεν σταμάτησε ποτέ να τον αναζητά και ο μεγαλύτερος πόθος του ήταν να τον συναντήσει έστω για μια φορά. Τελικά, στα μέσα της δεκαετίας του ΄70 κατάφερε να έρθει σε επικοινωνία δια αλληλογραφίας μαζί του, ενώ το 1975 πατέρας και γιος συναντήθηκαν για μια και μοναδική φορά.
Ο πατέρας του κατάφερε να έρθει στην Ελλάδα για λίγες μέρες, όμως σχεδόν αμέσως έφυγε για την Ρωσία. Εκεί είχε παντρευτεί ξανά και είχε αποκτήσει παιδιά. Αυτό το γεγονός συγκλόνισε τον Βουρνά και ουσιαστικά σήμανε την αρχή του τέλους του.
Λίγα χρόνια αργότερα χώρισε με την σύζυγο του και ενώ προσπαθούσε να να σταθεί στα πόδια του μέσω της δουλειάς, η κατάθλιψη τον βύθιζε στο σκοτάδι. Στις αρχές του ’80 έχασε την αγαπημένη του θεία, η οποία ήταν εκείνη που μαζί με την μητέρα του τον μεγάλωσαν. Αυτός ο θάνατος έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην ήδη διαταραγμένη ψυχική υγεία του.
Το 1987 πήρε χάπια, έκοψε τις φλέβες του και πήδηξε από τον τρίτο όροφο του σπιτιού του. Ο τρόπος με τον οποίο αυτοκτόνησε υποδήλωνε πως ήταν πλήρως αποφασισμένος για την απόφαση του.
Ολόκληρος ο καλλιτεχνικός χώρος σοκαρίστηκε από την αυτοκτονία του μέχρι πρότινος ζεν πρεμιέ. Φαινόταν να τα είχε όλα και τίποτα δεν μαρτυρούσε τα ψυχικά του προβλήματα. Μέχρι τότε δεν το είχαν αντιληφθεί οι περισσότεροι, ο θάνατος του το επεσήμανε: το χρήμα και η επιτυχία δεν σημαίνουν απαραίτητα και ευτυχία.
