Της Γεωργίας Τζαγκαράκη
«Χαλάρωσε. Μόλις με δουν θα χεστούν πάνω τους» είπε προσπαθώντας να καθησυχάσει τον προπονητή της Βουλγαρίας λίγες ώρες πριν συναντηθεί με την ομάδα της Γερμανίας για τα προημιτελικά του Μουντιάλ το 1994. Και ο προπονητής ηρέμησε γιατί ο Τρίφον Ιβάνοφ δεν άφηνε περιθώρια αμφισβήτησης.
Ο αυτοκαταστροφικός Βούλγαρος με την άγρια εμφάνιση που εκ πρώτης όψης θύμιζε εγκληματία, προδόθηκε από τη μεγάλη καρδιά του στις 13 Φλεβάρη του 2016 λόγω καταχρήσεων, όμως στη πραγματικότητα το όνομα του για τους απανταχού ποδοσφαιρόφιλους δεν θα σβήσει ποτέ.
Ήταν εκείνος που ενώ αγωνιζόταν με την Ραπίντ Βιέννης «κατσάδιασε» τους συμπαίκτες του που θέλησαν να επισκεφτούν την μπουτίκ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ λίγη ώρα πριν την έναρξη του αγώνα τους.
Ο λόγος; Προφανώς και αυτή η κίνηση έδειχνε ομάδα που θα χάσει με τα «χέρια κάτω» κάτι που ήταν εντελώς εκτός της δικής του ιδιοσυγκρασίας. Τελικά η Ραπίντ ηττήθηκε όμως ο Ερίκ Καντονά τα είχε βρει σκούρα από τον Ιβάνοφ γεγονός που τον έκανε να του χαρίσει τη φανέλα του στο τέλος του αγώνα. Αξίζει να σημειωθεί πως ήταν ο μόνος που δεν του την ζήτησε.
Ο σεβασμός που έτρεφε η χώρα του για το πρόσωπο του ήταν τεράστιος και καθολικός, γιατί πολύ απλά δεν γίνεται να μην τον σέβεσαι είχε δηλώσει ο γνωστός δημοσιογράφος Κονσταντίν Τσιμιντσίσκι στο Espn, ενώ ένα από τα μεγαλύτερα «παράσημα» του ήταν η δημοφιλία του στους οπαδούς της αντιπάλου Λέφσκι.
Μόνο στον αγωνιστικό χώρο ο χαρακτήρας του συνηγορούσε με το άγριο πρόσωπο του καθώς εκεί το αίμα του έβραζε. Μια φορά είχε χτυπήσει έναν αντίπαλο του γιατί τον χαρακτήρισε «Βούλγαρο βρομιάρη». Δεν μπορείς να διαχειριστείς πάντα τα συναισθήματα σου, δήλωσε.
Κάποτε αγόρασε ένα τανκ γιατί ήθελε να δει πως είναι να το οδηγείς, άλλη φορά φωτογραφήθηκε σαν γαλαζοαίματος μπροστά από ένα μεσαιωνικό κάστρο. Πάντα όμως αν τον ρωτούσες για τις εξαρτήσεις του απαντούσε:« Πίνω μόνο μπύρες και ουίσκι, κυρίως Black Label 12άρι». Το προσωνύμιο «Λύκος» το κέρδισε με τις επιδόσεις του μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Εκεί ξεχνούσε τα πάντα και μόνο δίνοντας το 100% του εαυτού του ένιωθε την ικανοποίηση.
Τον Ιανουάριο του 2008 προς τιμήν του καθιερώθηκε στη Βραζιλία το καλτ κύπελλο «Τρίφον Ιβάνοφ» το οποίο ολοκληρώθηκε μετά από έναν δεκαετή κύκλο. Πόσο παράδοξο μπορεί να είναι στη χώρα που ζει και αναπνέει για το ποδόσφαιρο να αφιερώνεται χώρος και χρόνος στο όνομα ενός Βούλγαρου αμυντικού;
Ίσως και αυτή να είναι η απάντηση στο μύθο του. Γιατί οι απλοί άνθρωποι-ίσως μπορούν να ταυτιστούν περισσότερο με εκείνους που καταπιέζουν τα ομολογούμενα πάθη τους για την αγάπη τους. Για την φανέλα.
Την 13η του Φλεβάρη του 2016, ξημέρωσε μαύρη μέρα στη Βουλγαρία και στη ψυχή των απανταχού ποδοσφαιρόφιλων. Γιατί ο Ιβάνοφ δεν ήταν απλά παίκτης, ήταν ιδέα.
