Της Μάρως Καρούση
Οι άνθρωποι έχουν στη φύση τους το αίσθημα του να θαυμάζουν το άπιαστο, να ποθούν το ακατόρθωτο και να «σμιλεύουν» τα θέλω τους για να τα «χωρέσουν» στον εκάστοτε αγαπημένο.
Η κορύφωση του δράματος, του αρχαίου δράματος που συνοδεύεται από την ταπείνωση και τον ολοκληρωτικό πόνο, είναι απλώς το «κάδρο» όλης αυτής της κατάστασης.
Ποιος, όμως, δεν έχει μπλεχτεί σε δύσκολα μονοπάτια με πλήρη συναίσθησή του; Το δύσκολο και πολλές φορές το άπιαστο στις ερωτικές σχέσεις, είναι το μήλο της Εδέμ για κάθε σύγχρονο Αδάμ και κάθε σύγχρονη Εύα. Ναι, εκείνο το δύσκολο που ξέρεις πολύ καλά ότι δεν μπορεί να συμβεί και γνωρίζεις πως και να συμβεί, ποτέ δεν θα σε αφήσει τον ίδιο άνθρωπο, γιατί οι θυσίες θα είναι πολλές.
Και δεν μιλάω φυσικά για θυσίες στο επίπεδο του χρόνου, των «θέλω» και κάποιων αναμενόμενων συμβιβασμών. Μιλάω για θυσίες σε εσένα, στο «εσύ» σου που σχεδόν θα κατακρεουργήσεις για να ζήσεις λίγες στιγμές ευτυχίας με τον δύσκολο σου στόχο.
Στην κοινή λογική του ανθρώπου, όμως, αυτό είναι ο έρωτας. Γιατί, αναρωτιέσαι, πώς ξέρεις ότι αισθάνεσαι εάν δεν πονέσεις, εάν δεν ματώσεις, εάν δεν πέσεις κάτω ξανά και ξανά; Όμως ξέρεις κάτι; Τα «αίματα» σου δεν είναι άξιο λάφυρο αυτών που πέρασες και κανείς δεν θα τα δεχτεί ως πειστήρια της αγάπης σου μετά την αυλαία. Ούτε εκείνος .
Αυτός που σε αγαπάει δεν θα θελήσει ποτέ να σε δει να πονάς και δεν θα σε βάλει στην κατάσταση της συνεχούς αμφιβολίας και των μονοπατιών που δεν βγάζουν τελικά κάπου. Δεν θα σε θέσει ποτέ σε διαδικασία αναμονής ή του να αλλάξεις κάποια στοιχεία σου, επειδή δεν «κουμπώνουν» με τα δικά του.
Και ποιο είναι τελικά το λάθος μας, ποια είναι εκείνη η στιγμή που «χάσαμε την μπάλα» και γίναμε έρμαιο κάθε πάθους μας, και κάθε μεγάλου -δεν-μπορώ-να-ζήσω-χωρίς-εκείνον έρωτα;
Αυτό που δεν μπορείς να έχεις, αυτό το τόσο όμορφο απωθημένο σου, έχει πάρει στο κεφάλι σου τη μορφή του τέλειου, του άρτιου, του εξιδανικευμένου. Επειδή δεν έχεις την δυνατότητα να ζήσεις τις στιγμές που θέλεις, φτιάχνεις την πιο φαντασμαγορική ταινία. Γράφεις τους διαλόγους, σκηνοθετείς τις εικόνες και τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά.
Γιατί όταν κάτι είναι πλασμένο στη φαντασία σου και ακριβώς όπως θέλεις να κυλήσει, ποια πραγματικότητα όσο καλή και να είναι, μπορεί να το ανταγωνιστεί; Ποια αληθινή στιγμή μπορεί να κοντράρει στα ίσια μια ουτοπική;
Ο αληθινός έρωτας, ο αμοιβαίος, ο υγιής, έρχεται αθόρυβα, χωρίς μονολόγους από αρχαία δράματα και τυμπανοκρουσίες… Έρχεται «απαλά» και δεν θα σε παιδέψει για να βρει χρόνο για σένα, για να σε δεχτεί όπως είσαι και για να σε εντάξει στη ζωή του. Γιατί όλα αυτά, θα ισχύουν εξ’ ορισμού αφού σε διάλεξε.
Οπότε όχι, ό, τι αξίζει δεν πρέπει να πονάει και όχι δεν πρέπει να είναι δύσκολο. Γιατί ακόμα και ο παράδεισος που πάνε οι παλιές αγάπες, ουτοπικός είναι… με το μήλο να είναι πάντα εκεί για να σε πετάει απότομα στην πραγματικότητα.
