Της Τζίλα Ζυλυφτάρι
Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει και σίγουρα όταν μεγαλώνει. Οι δοκιμασμένες φιλίες περνούν από χίλια κύματα σαν δοκιμασίες στα πιο απαιτητικά βιντεοπαιχνίδια, με τη διαφορά ότι το τέλος ίσως δεν εξαρτάται αποκλειστικά από τις δικές σου επιδόσεις.
Ακόμα και οι μακροχρόνιες φιλίες που έχουν αναπτυχθεί σε νεαρή ηλικία ορισμένες φορές ξεθωριάζουν στο χρόνο. Το χρώμα σιγά σιγά χάνεται και η απομάκρυνση φαντάζει ως ιδανική λύση.
Σύμφωνα με τους ψυχολόγους οι παράγοντες πολλοί, ανάμεσα στους οποίους η αλλαγή.
Ο άνθρωπος καθώς περνούν τα χρόνια διαφοροποιεί τις συνήθειες, τον χαρακτήρα και τα ενδιαφέροντά του. Επίσης, ο παράγοντας «στόχοι» έρχεται να προστεθεί στον κατάλογο και κάπως έτσι οι δρόμοι χωρίζουν και παίρνουν διαφορετικές κατευθύνσεις με τις δύο πλευρές να μην καλύπτουν πλέον τις ανάγκες ο ένας του άλλου.
Τι συμβαίνει, όμως, με τα νέα πρόσωπα που εισέρχονται στη ζωή μας και γιατί δεν είμαστε πλέον τόσο ανοιχτοί στο καινούργιο; Η επιστήμη για μια ακόμη φορά απεφάνθη δίνοντας απαντήσεις.
Το ξεκίνημα πάντα σε βρίσκει πιο φρέσκο, αγνό και αθώο. Η ανεμελιά, καθώς μεγαλώνουμε, χάνεται, ενώ το comfort zone μας αποτελεί το χώρο που ξέρουμε ότι θα χωθούμε μέσα και θα είμαστε ο εαυτός μας. Εκεί δε θα μας κρίνει κανείς γιατί μας ξέρει.
Το να ξεκινάς από την αρχή να χτίζεις θέλει κότσια, ιδίως τη στιγμή που ήδη έχεις το βασίλειο έτοιμο, ενώ εάν πραγματικά δεν υπάρχουν κοινά ενδιαφέροντα και πράγματα να κερδίσεις, δύσκολα το δέσιμο θα δημιουργήσει δυνατό κόμπο και οι υποχωρήσεις ή οι ευκαιρίες δεν υπάρχουν πουθενά ως επιλογή στο μενού.
Ωστόσο, οι εξαιρέσεις δίνουν πολλές φορές το μάθημα που χρειάζεται στους ανθρώπους καθώς οι διαπροσωπικές σχέσεις είναι ιδιαίτερες και πολύπλοκες. Εάν υπάρχει το touch και η εσωτερική επικοινωνία κάθε δεδομένο μπορεί να αιωρείται αβέβαιο και κάθε σωστό να αποδεικνύεται λάθος.
Το σημαντικό είναι να περικυκλωνόμαστε από ανθρώπους που μας κάνουν να χαμογελάμε, να μη χάνουμε το χρόνο μας αναζητώντας την ημερομηνία λήξης τους και δίνουμε χωρίς να περιμένουμε αντάλλαγμα.
