Της Γεωργίας Τζαγκαράκη
Μείναμε σπίτι καιρό. Θα μπορούσαν να μας δικαιολογηθούν τα πάντα, σχεδόν. Ωστόσο, το ότι το «Toy Boy» για κάποιο διάστημα υπήρξε η νούμερο ένα σειρά του Netflix, δεν «χωνεύεται» εύκολα.
Έχοντας πάρει απόσταση πλέον από τις ημέρες του εγκλεισμού και τις καραντίνας, τα πράγματα μοιάζουν να είναι πιο ξεκάθαρα αναφορικά με τα γούστα της περιόδου εκείνης.
Το «Toy Boy» είναι μια ισπανική σειρά -αυτό το στοιχείο από μόνο του δικαιολογεί την επιτυχία του- και πραγματεύεται την αποφυλάκιση ενός στρ ίπερ που προσπαθεί με όλους τους τρόπους να πείσει πως η ερωμένη του τον παγίδευσε για τον φόνο του άνδρα της.
Tα λέμε πολύ εύκολα, η σειρά δεν είναι τόσο απλή μιας και την καλύπτουν 13 επεισόδια διάρκειας πάνω από μια ώρα το καθένα. Με λίγα λόγια, με το που πατάς το play ξέρεις πως θα δεσμευτείς μαζί της για περισσότερες από 15 ώρες. Γεγονός που συνηγορεί με την επιτυχία της. Την εποχή της καραντίνας ήταν θείο δώρο αυτό.
Τώρα, θα καθόσουν για τόσες ώρες να παρακολουθήσεις μια σειρά;
Μπορεί να υπάρχει η πεποίθηση πως η σειρά ανέβηκε τόσο ψηλά βασισμένη καθαρά στο γυναικείο κοινό, όμως αυτό δεν ισχύει. Προφανώς και η εικόνα των στ ρίπερ να είναι ένα πολύ δελεαστικό κίνητρο για να σε κάνει να πατήσεις το κουμπί, όμως όχι και αρκετό ώστε να διατηρηθείς μπροστά από την οθόνη σου για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα.
Το μυστικό της επιτυχίας είναι πως πλασαρίστηκε ως ένα θρίλερ με πολλές δόσεις μυστηρίου, «βρόμικου παιχνιδιού» και αποκαλύψεων. Στην ουσία όμως ήταν μια οριακή σαπουνόπερα που βασιζόταν στα ατέλειωτα «νεκρά» λεπτά προκλητικού χορού. Πουριτανοί δεν είμαστε, αλλά τόσος χορός κάπου μας κούρασε.
Αν την έχεις δει ίσως συμφωνήσεις πως το «fast forward» δούλεψε αρκετά κατά τη διάρκεια της σειράς. Αν δεν την έχεις δει, αλλά θες, πρέπει να έχεις πολύ χρόνο αλλά και να μην περιμένεις τίποτα ιδιαίτερο.
Το γεγονός πως είναι παραγωγής της χώρας του «La Casa de Papel» και του «Elite» δεν σημαίνει κάτι. Εξάλλου οι Ισπανοί δεν την αγάπησαν όσο το ελληνικό κοινό.
Η απόφαση είναι δική σου.
