Της Τζίλα Ζυλυφτάρι
Ό,τι δεν έχω πεθυμώ
Η επίμονη χαρακιά ανάμεσα στα φρύδια, αυτή που αγριεύει περίτεχνα, σχεδόν σαν στολίδι, το βλέμμα, φαντάζει νέα τάση. Είναι παρούσα στον χορό με το κενό. Εκεί, που το οξυγόνο μοιάζει να είναι περισσότερο, μα η αναπνοή άδεια. Εκεί, που η ελπίδα ξεφτίζει από τις αχτίνες ενός σκουριασμένου ήλιου.
Μα εσύ κάτι άλλο ζητάς. Εκείνο που κάποτε είχες αλλά και πάλι με κάτι άλλο ναζιάρικα φλέρταρες. Παιχνίδι διεκδίκησης ή καπρίτσιο, το Πάσχα φέτος είχε μια διαφορετική ταυτότητα, όπως άλλωστε και η ζωή.
Κι ότι έχω δεν με φτάνει
Παγωμένη αίθουσα, σαστισμένο βήμα, συνεχόμενο απ’ άκρη σ’ άκρη κι ο ήχος του παπουτσιού να κοντράρεται περήφανα με το γυαλισμένο πλακάκι. Λες και ο ηρωισμός τσαλαπατημένος προσπαθεί να χωρέσει στα νέα όρια. Και κάπου εκεί το δάκρυ σκίζει αβάσταχτα το πρόσωπο. Είναι μόνο μια σταγόνα νερό-φόρος τιμής στο φόβο, τον πόνο, τη λύτρωση. Οι γυαλισμένες επιφάνειες του σωλήνα ή της μάσκας οξυγόνου σου θερίζουν αβέβαια τα γόνατα.
Εσύ ακόμα παραπονιέσαι για το Πάσχα στο σπίτι σου;
Εκεί που πρέπει δεν μπορώ
Πόσο σωτήρια είναι η προσαρμοστικότητα σε κάθε διαφορετικό που ξενίζει; Από εκείνη πηγάζει και η επιβίωση μέσα από την προσμονή της άνοιξης. Αναρρίχηση σε υψηλές κορφές, δίνοντας την ψευδαίσθηση ότι κατακτάς ολόκληρο τον κόσμο. Ένα είδος αιχμαλωσιάς στον αρνητισμό του «δεν» που σπάει τα φτερά την ίδια στιγμή που καλείσαι γρήγορα να αποκρυπτογραφήσεις τον μυστικό κωδικό που σπάει τα δεσμά. Ίσως η απόλυτη αναγκαιότητα του «πρέπει» συμπυκνωμένη στον πολύτιμο χυμό του.
Και όπου μπορώ δεν κάνει
Μα εσύ, πάλι, κάτι ζητάς. Ξεχνάς εύκολα, εκτιμάς δύσκολα. Όπως τα σύννεφα εκδικούνται και μαζεύονται σαν φράχτης φωτός στα όνειρα. Το εύκολο δελεάζει φανταχτερά, μα το δύσκολο μαγεύει αισθησιακά, αρκεί να το δεις. Στέκεται εκεί απέναντί σου. Μία μόνο μετακίνηση του «μπορώ» στη σφαίρα της αιωνιότητας φτάνει, γιατί οι μέρες πάνω στις μέρες χτίζουν αυτό που όλοι κρύβουμε, «διψάμε για ουρανό».
Τελικά το Πάσχα φέτος δεν ήταν και τόσο κακό.
