Της Ευγενίας Μαγιάτη
Φεβρουάριος ξανά και περιμένεις πώς και πώς τους αποκριάτικους χορούς και τα καρναβάλια για να το «ρίξεις λίγο έξω». Είναι οι μέρες που θέλεις να πιεις, να χορέψεις, να εκφραστείς ελεύθερα. Είναι η ευκαιρία σου να γίνεις όποιος εσύ θέλεις, χωρίς να φοβηθείς μήπως κάποιος σε επικρίνει. Εξάλλου, ποιος θα σε αναγνωρίσει πίσω από τη μάσκα σου;
Όλα είναι έτοιμα για το μεγάλο πάρτι. Η μουσική στη διαπασών, ο στολισμός πολύχρωμος και τα φώτα αντανακλούν στους τεράστιους καθρέφτες. Αγόρια και κορίτσια ψάχνουν να βρουν το ταίρι τους για τον επόμενο χορό. Σε ένα πλήθος από ίδιες μάσκες δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς το άλλο του μισό. Σου περνά από το μυαλό να διαλέξεις τυχαία μία μάσκα, αλλά μπερδεύεσαι και στέκεσαι ακίνητος στο ρυθμό της μουσικής. Όλα γύρω όμορφα κι ελκυστικά. Είσαι ένας μέσα σ’ όλους. Σε έχουν αποδεχτεί. Μα γιατί νιώθεις τόσο μόνος;
Τώρα ζευγάρια σε ποδοπατούν, ασφυκτιάς μέσα στο πλήθος. Φεύγεις και προτιμάς να κάτσεις χωρίς συντροφιά σε μια γωνιά. Σκέφτηκες να βγάλεις τη μάσκα από το πρόσωπό σου, όμως δεν μπορείς. Θέλει θάρρος να δείξεις τον εαυτό σου.
Κι αν το κάνεις θα είναι ακόμα χειρότερο, γιατί θα σε περιφρονήσουν. Θα γελάσουν με την ασχήμια που πιστεύεις πως κρύβεις μέσα σου. Έχεις βρει το ιδανικό προσωπείο που σε κάνει να αισθάνεσαι ελαφρώς καλύτερα. Μάταια, όμως, δεν αρκεί για να διώξει τη μοναξιά σου.
Ξαφνικά, μια μάσκα έρχεται προς το μέρος σου κι εσύ κοκκινίζεις σαν παιδί, μα χαίρεσαι που θα το ξέρεις μόνο εσύ. Σου προτείνει ένα χορό και εσύ δέχεσαι μεμιάς. Μια πρώτη φιγούρα αρκεί για να σε κάνει να χαμογελάσεις. Κρίμα που αυτό δεν θα φανεί. Ο χορός τελειώνει κι εσύ θέλεις να ξεκινήσει ο επόμενος για να μην αποχωριστείς την απέναντι μάσκα που τώρα επιθυμείς να έχεις δίπλα σου. Και τώρα δυο χέρια προσπαθούν να ξεσκεπάσουν το πρόσωπό σου κι εσύ αποτραβιέσαι.
Δεν θέλεις να τελειώσει το όνειρο που ζεις. Τα φώτα σε ζαλίζουν. Τώρα όλα είναι σκοτεινά κι εσύ σωριάζεσαι, χωρίς τη μάσκα που έχει πέσει ελαφρά απ’ το πρόσωπό σου. Τώρα σε ξέρουν όλοι.
Όλοι έχουμε την τάση να προστατεύουμε τον εαυτό μας από τον κόσμο, πίσω από προσωπεία, μέχρι να κατασταλάξουμε στο ένα, που θα καλύψει το βαθύτερο πόνο που έχουμε βιώσει. Συχνά, επιλέγουμε να είμαστε ίδιοι με όλους, καθώς είναι ο πιο σίγουρος τρόπος για να μας αγαπήσουν και να μας αποδεχτούν.
Όμως, πότε έρχεται η στιγμή να αποκαλυφθούμε; Με τη δική μας θέληση; Όταν κάποιος άλλος μάς βγάλει τη «μάσκα»; Ή θα έρθει η δύσκολη στιγμή που θέλοντας και μη θα μας κάνει να φανερωθούμε;
