Tου Παναγιώτη Κουζάλη
Πόσες φορές επέτρεψες στον εαυτό σου να χάσει σημαντικούς ανθρώπους από δίπλα του γιατί δεν αποδέχτηκες να συγχωρέσεις ή να ζητήσεις συγχώρεση; Το συναίσθημα καταπλακώθηκε από τον εγωισμό και έφερε διχόνοια στους δρόμους σας. Άξιζε τελικά ή όχι;
Κανένα από τα πρόσωπα της ιστορίας δεν σφάλλει. Απλώς βλέπουν την πραγματικότητα από διαφορετική οπτική γωνία. Εξάλλου αν συλλογιστείς, ο κουφός, πάντα νομίζει ότι όσοι χορεύουν είναι τρελοί. Στην ήρεμη θάλασσα, όλοι είναι καπετάνιοι. Η θάλασσα όμως έχει βάθος, έχει όρια, είναι απρόβλεπτη και μετατρέπεται σε… τσουνάμι.
Πόσες φορές ήρθες σε διαμάχη για την αλήθεια; Την αντικειμενική όμως αλήθεια, όχι αυτή που θέλεις να ακούσεις. Πόσες φορές έβαλες τον εγωισμό σου πάνω από το συγγνώμη και αντίκρισες στα αθώα σου μάτια το γυαλί να θρυμματίζεται, να γίνεται κομμάτια;
Αν ρίχναμε λίγο κρασί στο νερό μας, αντί για λάδι στη φωτιά, ο κόσμος θα μεθούσε από αγάπη. Οι πράξεις είναι σκληρές αλλά τα λόγια τσακίζουν κόκαλα. Τη συγγνώμη’ πρέπει να την εννοείς. Να τη πεις γιατί έτσι νιώθεις και όχι γιατί πρέπει. Θέλει τόλμη, θέλει θράσος και συνεχή πόλεμο με τον ίδιο σου τον εαυτό να την συλλάβει. Το να απολογηθείς δεν σημαίνει πάντα πως εσύ έχεις άδικο και ο άλλος έχει δίκιο. Σημαίνει όμως πως έχεις ισχυρή προσωπικότητα και μπορείς να παλέψεις με τα θηρία που επαναστατούν μέσα σου γιατί εκτιμάς την αξία του «εμείς» περισσότερο από του «εγώ» σου.
Έχεις ανάγκη να γαληνέψεις τις ανυπόληπτες συνειδήσεις σου που ξαγρυπνούν αγκαλιά με τις τύψεις και δεν σε αφήνουν να ονειρευτείς στο αναπαυτικό σου κρεβάτι. Έχεις αξιοπρέπεια και γνωρίζεις τι επιζητάς, τι αξίζεις, ενώ μπορείς να κάνεις υποχώρηση για αυτούς που αγαπάς.
Αυτός που ζητά συγγνώμη είναι δυνατός, αλλά αυτός που συγχωρεί είναι μεγαλόψυχος. Έκανες το πρώτο βήμα, δάμασες τον ψυχικό σου κόσμο και του επέβαλες τι να κάνει. Τον ανάγκασες να πράξει χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς όρια, αλησμόνητος μακριά από όλες τις ψευδαισθήσεις. Τώρα όμως έρχεσαι αντιμέτωπος με την απόρριψη.
Αυτό το ψυχοπλάκωμα που σε πιάνει και θες να ανοίξει η γη να σε καταπιεί. Αναζητάς από τον άλλο μια δεύτερη ευκαιρία, ένα μονοπάτι που οδηγεί στον παράδεισο, τη συγχώρεση. Το να μπορέσεις να συγχωρήσεις κάποιον που σε πλήγωσε ή σε έβλαψε προϋποθέτει γενναιοψυχία, θέλει γερό στομάχι και καρδιά ατσάλι που μπορεί να αντέξει τα βέλη της μιζέριας. Είναι τόσο απλό στα λόγια μα τόσο δύσκολο στη πράξη. Αυτός όμως που νοιάζεται ξέρει να συγχωρεί τους άλλους όσο θολό κι αν είναι το γυαλί. Σημασία έχει να προλάβει να μη σπάσει.
Γιατί όταν σπάσει γίνεται εκατομμύρια κομματάκια κι όταν χάσεις ένα από αυτά, το παζλ δεν λύνεται.
Όταν λοιπόν πεις συγγνώμη, θα σε πιστέψουν; Όταν πεις συγγνώμη, θα σε συγχωρήσουν; Ό,τι αξίζει μένει είναι η απάντηση. Να φροντίσεις να κρατάς στη ζωή σου τα διαμάντια που έχεις δίπλα σου γιατί δεν χάνουν τη αξία τους στο πέρασμα του χρόνου και πάντα η λάμψη τους θα ακτινοβολεί στις άχαρες μέρες που θα σε βασανίζουν, όταν δεν θα είσαι καλά, όταν θα χρειαστείς κάποιον να σου πει «είμαι εγώ εδώ για σένα, όλα θα πάνε καλά». Αυτούς που θα εξαφανίζουν εμπόδια, θα ρισκάρουν δεδομένα και θα αγωνίζονται μέχρι θανάτου για εκείνο το ρημάδι το επίρρημα που λέγεται «μαζί».
Τι σου φαίνεται πιο στενάχωρο; Δύο ευθείες παράλληλες που δεν θα συναντηθούν ή δύο τέμνουσες που θα συναντηθούν για μια και μόνο φορά και ποτέ ξανά ύστερα; Κανένα από τα δύο δεν είναι πιο δύσμοιρο από το να αφήσεις κάποιον να φύγει από κοντά σου γιατί δεν ζήτησες συγνώμη ή δεν αποδέχτηκες τη συγνώμη του. Λίγα δευτερόλεπτα τόλμης χρειάζεται. Μια στιγμή θάρρους μπορεί να ανατρέψει πολλά.
Για μια στιγμή, άφησε τον εαυτό σου να σε εκπλήξει.
