Της Γεωργίας Τζαγκαράκη
«Αχ! ωραίες εποχές… Τότε βγαίναμε στους δρόμους και παίζαμε με τις ώρες, μέχρι να βγει η μάνα μας στο μπαλκόνι να μας φωνάξει. Όχι σαν τα σημερινά παιδιά που κάθονται με τις ώρες μπροστά από αυτά τα κομπιούτερ και δεν ξέρουν το σχήμα της μπάλας».
Αν έχεις πει αυτή την ατάκα ή αν έστω την έχεις σκεφτεί από μέσα σου, είσαι στην ηλικία που τα παιδιά σου μιλάνε στο πληθυντικό. Αν παρ’ όλα αυτά δεν σε έχουμε πείσει ακόμα, εδώ θα σου φρεσκάρουμε τα πιο κλασσικά παιχνίδια που αν έπαιζες στο δρόμο, τώρα πια είσαι ο αγαπημένος θείος που κάθεται με τη νεολαία.
Διάβασε, αναλογίσου και συγκινήσου…
Μήλα
Εμβληματικό παιχνίδι που παιζόταν από μεγάλες παρέες. Δυο έξω, άπειροι μέσα. Οι έξω προσπαθούσαν να χτυπήσουν τους μέσα, οι μέσα προσπαθούσαν να αποφύγουν ή και να μαζέψουν τη μπάλα, πράγμα που τους έδινε ζωές. Ο κάθε παίχτης ξεκινούσε με 3 ζωές και μπορούσε να τις μεταβιβάσει μάλιστα και σε κάποιον φίλο του που είχε βγει εκτός παιχνιδιού.
Μπορούσε ναι, λένε οι φήμες, φυσικά δεν το είχαμε δει ποτέ να συμβαίνει. Συνήθως τα μήλα διασώζονται ακόμα από παρέες 30χρονων ή 40χρονων που όταν ανταμώνουν θέλουν να θυμηθούν τα νιάτα τους.
Κουτσό
Δεν είναι politically correct αλλά στο παιδικό μας μυαλό δεν χωρούσαν αυτά.Το κουτσό ήταν ως επί τω πλείστον το παιχνίδι των κοριτσιών καθώς τα αγόρια σπάνια το καταδέχονταν.
Στα πρώιμα στάδια της παιδικής μας ηλικία κάναμε κουτσό άναρχα. Λίγο αργότερα, ζωγραφίζαμε τετράγωνα με κιμωλία στο δρόμο και προσπαθούσαμε να μην βγούμε από τα πλαίσια. Όταν συνέβαινε αυτό ήμασταν ένα τσακ πριν αφήσουμε το κουτσό στη λήθη.
Κρυφτό
Το κρυφτό δεν θέλει συστάσεις, μόνο μια διευκρίνηση. Το κρυφτό ήταν το παιχνίδι των μεγάλων και όχι των μικρών. Επειδή διαρκούσε συνήθως μια αιωνιότητα, οι γονείς μας είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν το ποτό με τους φίλους τους ατάραχοι ή να παίξουν την μπιρίμπα τους δίχως έγνοιες.
Σου είπε ποτέ η μαμά σου «Παίξε κυνηγητό με τα παιδιά;» όχι μόνο το κρυφτό σου προμόταρε. Bonus το «φτου και βγαίνω» που όσα χρόνια και αν περάσουμε δεν θα καταλάβουμε ακόμα γιατί έπρεπε να φτύνουμε.
Μπιζ
Δέκα έπαιζαν; Εννιά χαίρονταν! Ένα παιχνίδι δίχως κανένα νόημα που το μόνο που εξυπηρετούσε ήταν να βγάλουμε τον παιδικό θυμό μας στο φίλο που δεν συμπαθούσαμε. Πλέον δεν μπορούμε να παίξουμε μπιζ για ευνόητους λόγους. Ευτυχώς εξαλείφθηκε σαν την οστρακιά με την πάροδο των χρόνων.
Σκοτεινό δωμάτιο
Οκ δεν είναι παιχνίδι του δρόμου αλλά μπορούσε να παιχτεί παντού. Στην ουσία ήταν ο τρόπος να ανακαλύψουμε το σώμα μας και ένα βήμα μακρυά από την μπουκάλα. Ένα σκοτεινό δωμάτιο, κάμποσοι παίκτες που κρύβονται και ένας που φοράει ένα μαντήλι δήθεν για να μη βλέπει.
Ο τύπος με το μαντήλι συνήθως «πασπάτευε» αθώα το κοριτσάκι που του άρεσε παριστάνοντας πως δεν το αναγνωρίζει. Και οι γονείς στο σαλόνι έπιναν ήσυχα το ουισκάκι τους..
Πάντως εδώ που τα λέμε, ωραίες εποχές…
