Της Γεωργίας Τζαγκαράκη
Τι σημαίνει πως στη χώρα μας η διακοπή κύησης -ως την 12η εβδομάδα- έχει κατοχυρωθεί ως δικαίωμα με τον Ν01609 του 1986; Τι παραπάνω μπορεί να σημαίνει πως μέχρι να κατοχυρωθεί ο συγκεκριμένος νόμος-γροθιά στον σκοταδισμό, είχαν οδηγηθεί στον θάνατο χιλιάδες γυναίκες λόγω των απαγορεύσεων;
Ο αντίλογος της Ιεράς Συνόδου και του κινήματος «Αφήστε με να ζήσω», πρωτεργάτες του εορτασμού της ημέρας αγέννητου παιδιού, έχει να κάνει με την ηθική και θρησκευτική πλευρά του νομίσματος. Ενός νομίσματος όμως που έχει δύο πλευρές, αλλά το πλέον σημαντικό είναι πως έχει συνταγματική θέσπιση.
Φυσικά, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πως τα ποσοστά αμβλώσεων στη χώρα μας είναι θλιβερά μεγάλα. Ωστόσο, αυτό που πρέπει να αναλογιστεί ως πρόβλημα πρωτίστως το κράτος, δεν είναι ο εθνικός πληθυσμιακός αφανισμός, αλλά η πλήρη άγνοια των νέων περί αντισύλληψης.
Είναι προφανές πως όσο το καυτό θέμα της αντισύλληψης μένει εκτός σχολείου και οικογένειας, χιλιάδες γυναίκες θα συνεχίζουν να τραυματίζουν τις ψυχές και τα σώματά τους, έννομα ή άνομα και ενώ την ίδια στιγμή οι σύγχρονες κοινωνίες εξελίσσονται σε ρυθμούς προοδευτικούς και εκπαιδευτικούς προς τη νέα γενιά.
Προφανώς και είναι αστείο να μιλάμε για το κατοχυρωμένο κατά δεκαετίες δικαίωμα στην άμβλωση.
Είναι τραγικό όμως να υπάρχουν άνδρες στην πολιτική σκηνή που σιγοντάρουν ενέργειες, οι οποίες υποτιμούν τη γυναικεία υπόσταση στο όνομα της υπογεννητικότητας. Πόσο πιο σημαντικό μπορεί να είναι για μία νέα γυναίκα, για ένα κορίτσι, η διαιώνιση του είδους ή του έθνους, σε σχέση με το να έχει αν παιδί από τα 17 της χρόνια και κανένα μέλλον εγγυημένο μπροστά της.
Το χειρότερο όλων όσων παρακολουθούμε τον τελευταίο καιρό για το σκληρό θέμα των αμβλώσεων, είναι πως οι υπερασπιστές του εν λόγω κινήματος, στο όνομα της θρησκείας μπορούν να λοιδορούν τις γυναίκες που θέλουν να έχουν στα χέρια τους τον οικογενειακό προγραμματισμό.
Και το κάνουν χωρίς να σκέφτονται πως οι άνθρωποι οι οποίοι καταφεύγουν στην άμβλωση, ενδιαφέρονται για την ζωή των παιδιών αφού γεννηθούν. Πράγμα που αντίκειται στα λόγια της θρησκείας που οι ίδιοι πρεσβεύουν.
Ας διδάξουμε λοιπόν στα παιδιά μας την αντισύλληψη. Ας τους εξασφαλίσουμε μία κοινωνία που θα τα υποδεχτεί με όμορφες προοπτικές. Ας τους δώσουμε ανιδιοτελή αγάπη και ας είμαστε δίπλα τους χωρίς να θυσιάζουμε τη μελλοντική ζωή τους στον βωμό των ΠΡΕΠΕΙ της κοινωνίας.
Κάθε άμβλωση τραυματίζει μία γυναίκα για πάντα. Δεν είναι παιχνίδι και μακάρι να μην χρειαζόταν να υπάρξει ποτέ. Η λύση όμως δεν ήταν και δεν θα είναι ποτέ η απαγόρευσή της.
Ας σταματήσουν επομένως, όσοι κραυγάζουν εθνικιστικές ή θρησκόληπτες κορώνες, να θεωρούν αυτά τα κορίτσια, τις μικρές ή μεγαλύτερες γυναίκες, «δολοφόνους». Ας σκεφτούν ότι ο κόσμος θα ήταν καλύτερος, εάν οι άντρες, εκείνοι δηλαδή που συνήθως ασκούν την πιο αυστηρή και ηθικοπλαστική κριτική, πρόσεχαν κατά την «πράξη» και κατανοούσαν ότι είναι συνυπεύθυνοι και πως τα μωρά δεν τα φέρνει ο πελαργός…
