Της Τζίλα Ζυλυφτάρι
Λένε πως τίποτα δεν μιλάει απευθείας στην ψυχή του λαού όπως το λαϊκό τραγούδι. Εκείνο με την απλοϊκότητά του αναπολεί αναλγητικά τον πόνο της λησμονιάς, αυτόν που φρικτά αποχαιρετάει μια αγάπη. Τίποτα λιγότερο δεν θα μπορούσε να προσφέρει το τραγούδι του Στέλιου Καζαντζίδη, όταν το 1950, μετά το ρεκόρ των 100.000 δίσκων, παρέμεινε για μια δεκαετία στην κορυφή της λίστας, ως μια επιτυχία φόρος τιμής στον χαμένο έρωτα που όλοι τραγούδησαν φωναχτά.
Γλυκιά αύρα, μοιραία ζωή, σπουδαία καριέρα και πρόωρο αντίο. Η «Μαντουβάλα» ή «Μαντουμπάλα» αποτελεί το τραγικό πρόσωπο με συναισθήματα που κοιμούνται στην αιώρα των στίχων του σπουδαίου τραγουδιού και ξυπνούν σε κάθε άκουσμά του. Ξεπέρασε τα σύνορα του Μπόλιγουντ με το υποκριτικό της ταλέντο, τη σπιρτάδα και την εντυπωσιακή εμφάνιση σε μια περίοδο έξαρσης του ινδικού κινηματογράφου.
Απέδειξε πως το πείσμα και η επιμονή σπάνε τα χρονικά δεσμά, μα στο τέλος δεν κατάφερε να σαγηνέψει τον θάνατο με την γοητευτική εμφάνισή της και παραδόθηκε στην ατυχία της.
Ήταν 14 Φεβρουαρίου, ημέρα των ερωτευμένων, του 1933. Τότε που το «γλυκό κορίτσι» εισέβαλε με την ιδιαίτερη ομορφιά της στην μεγαλύτερη σκηνή που θα πρωταγωνιστούσε, την ίδια τη ζωή.
Το 5ο από τα 11 παιδιά της οικογένειας έμελλε να έχει μια αστραφτερή πορεία. Διάσημη και πλούσια, μα γρήγορος θάνατος και δυστυχία ήταν αυτά που προέβλεψε ο σούφι αντικρίζοντας την από βρέφος. Τα δύσκολα παιδικά της χρόνια χαρακτηρίστηκαν από φτώχεια και πείνα, χάνοντας έξι αδέρφια και μετακομίζοντας από το Δελχί στη Βομβάη. Εκεί φλέρταρε αδιάκοπα με τα κινηματογραφικά πλατό, όταν ο πατέρας της έψαχνε για δουλειά.
Η καλλιτεχνική κλίση της ξεχείλιζε σαν σιντριβάνι ευτυχίας που μάγεψε στα 9 της χρόνια με την πρώτη της ταινία, ενώ στα 14, μόλις, στέφθηκε παιδί-θαύμα όντας ήδη πρωταγωνίστρια.
Η «Αφροδίτη της μεγάλης οθόνης» δεν άργησε να μετατραπεί σε λαμπερό αστέρα που θα τύφλωνε μέχρι και το Χόλιγουντ, παρόλο που ο αυστηρός πατέρας της στάθηκε τροχοπέδη για τον ανθηρό δρόμο της Αμερικής.
Η χρονιά που πέταξε ένα μαύρο πέπλο στο όνομά της ήταν το 1950, όταν διαγνώστηκε με μια σπάνια πάθηση, την «τρύπα στην καρδιά», σε μια εποχή που οι καρδιοχειρουργικές επεμβάσεις φάνταζαν ακραίες.
Όμως εκείνη κατάφερε την ίδια δεκαετία να πηδάει από επιτυχία σε επιτυχία, χωρίς να την πτοεί τίποτα.
Ο έρωτας, βλέπετε, αναβίωνε κάθε ημιθανή σκέψη. Το 1960 παντρεύτηκε τον Κισόρ Κουμάρ και παρά τα οικογενειακά «μη» έμειναν μαζί ως το τέλος. Κάπου εκεί , Φεβρουάριο και πάλι του 1969, έχοντας ακυρώσει το γιατρικό πόρισμα κατάφερε να παρατείνει κατά 9 χρόνια το γραφικό μονοπάτι της δικής της ιστορίας.
«Από τότε που σ’ έχασα λιώνω, τ’ όνομά σου φωνάζω με πόνο». Οι στίχοι αυτοί της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου σηκώνουν το βαρύ φορτίο του συναισθηματικού κρότου του τραγουδιού, λίγο καιρό αφού η ίδια αιμορραγούσε από την πληγή της κόρης που έχασε, ενώ η μελωδία του Θόδωρου Δερβενιώτη πλαισιώνει το ακουστικό δημιούργημα.
Η καρδιά της την πρόδωσε, μα πάντα άνθιζε λουλούδια, διότι υπάρχει πιο δύσκολη λέξη από το «αντίο»;
