Της Γεωργίας Τζαγκαράκη
Κατερίνα Γώγου: Το γλυκό κορίτσι των μικρών ρόλων του Φίνου, που αιχμαλώτιζε την ασπρόμαυρη εικόνα με το θλιμμένο χαμόγελο του ή το στοιχειό των Εξαρχείων με τον βαθύ εσωτερικό κόσμο, που με την ποίηση προσπαθούσε να διώξει μακριά την θλίψη, που την έτρωγε ως το τέλος;
«Και τα δύο». Ήταν και τα δύο. Όμως η κοινωνία απαιτεί κάπου να ανήκουμε. Λες και αν βγούμε από το κύκλο, θα μας πετάξει έξω το σύστημα.
Αυτήν την κοινωνία δεν άντεξε η Κατερίνα Γώγου, το παιδί-θαύμα του παρελθόντος, να συνηθίσει. Την καλόπιανε διαρκώς. Προσπαθούσε να την κάνει φίλη της, μα η μοίρα που όρισε εκείνη για τον εαυτό της, ήταν προδιαγεγραμμένη.
Γεννήθηκε στην Αθήνα την 1η Ιούνη του 1940 και το καλλιτεχνικό ταλέντο της βρήκε θέση στο θέατρο. Όλοι πια μιλούσαν για το παιδί-θαύμα. Σπούδασε στη σχολή του Τάκη Μουτζενίδη και παράλληλα ασχολήθηκε με τον χορό. Η αρχή έγινε με τον θίασο του Ντίνου Ηλιόπουλου στη θεατρική παράσταση «Κύριος 5%». Η δόξα, όμως, ήρθε στα κινηματογραφικά πλατό της Φίνος Φιλμ.
Όταν όλες οι ηθοποιοί της εποχής ξεχώριζαν για το μπρίο και το ταλέντο τους, εκείνη αγαπήθηκε για τη στιβαρή παρουσία της σε ρόλους κόντρα της ιδιοσυγκρασίας της, μικρούς και ανάλαφρους. Η σπουδαιότερη «περφόρμανς» της, ωστόσο, θα διαδραματιζόταν σε ένα διαφορετικό πάλκο. Τα χρόνια της μεταπολίτευσης την βρήκαν ενταγμένη σε εξωκοινοβουλευτικές ομάδες της Αριστεράς και από τότε μας χάρισε τις πιο συγκλονιστικές ερμηνείες της ζωής της.
Η πρώτη εμφάνιση σε ταινία του σύγχρονου κινηματογράφου έγινε στο «Βαρύ Πεπόνι» του τότε συζύγου της Παύλου Τάσιου, με τον οποίο απέκτησε την κόρη της, Μυρτώ. Το 1980 συστήθηκε με διαφορετικό τρόπο. Αυτή τη φορά ως ποιήτρια στην «Παραγγελιά», απαγγέλλοντας κομμάτια από τη συλλογή «Τρία κλικ αριστερά» και «Ιδιώνυμο».
Μια σπαρακτική, σχεδόν απόκοσμη ερμηνεία, έκανε τους νέους της εποχής να τη λατρέψουν και να ταυτιστούν μαζί της. Με εκείνη και τα ποιήματα της. Την ψυχή της δηλαδή.
Η κόντρα της με κάθε μορφή εξουσίας, η σύλληψη της ως ύποπτη για τον φόνο δύο αστυνομικών από την 17 Νοέμβρη και η σχέση της με τους αναρχικούς των Εξαρχείων, υπήρξαν σημεία σταθμοί της ζωής της. Μιας ζωής που η ίδια είχε αρχίσει να αντιλαμβάνεται ως… ανυπόφορη.
«Όλο ταξιδεύουν οι φίλοι μου γιατί δεν τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή.
Οι φίλοι μου ζωγραφίζουν με μαύρο χρώμα γιατί τους ρημάξατε το κόκκινο,
Γράφουνε σε συνθηματική γλώσσα γιατί η δική σας μόνο για γλείψιμο κάνει..
Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα στα χέρια σας.
Στο λαιμό σας».
Στις 3 Οκτώβρη του 1993 έκανε αυτό που όλοι φοβούνταν πως θα είχε συμβεί πολύ νωρίτερα. Η Κατερίνα αποφάσισε ως είχε έρθει η ώρα να πετάξει μακριά. Και έφυγε. Για να βρει τους « Άγιους των Εξαρχείων».
Ίσως σε μια κοινωνία πιο δίκαιη, πιο κόκκινη, πιο ευαίσθητη. Όσο εκείνη…
