Της Γεωργίας Τζαγκαράκη
Τέξας, αρχές του 1940. Μία αυστηρά χριστιανική οικογένεια και ένα κορίτσι που φαινόταν από νωρίς πως θα πάει κόντρα στα ήθη της εποχής και της περιοχής, ανατρέποντας το περιβάλλον στο οποίο ήταν καταδικασμένη να ζήσει.
Και θα το έκανε με τους πιο ακραίους τρόπους, βιώνοντας το απόλυτο και το τίποτα.
Στα 20 της η Janis Joplin έφευγε από το σπίτι για να ακολουθήσει το όνειρο, μετακομίζοντας στο Σαν Φρανσίσκο -την καρδιά των χίπις- που τόσο την γοήτευε. Το μόνο που την ένοιαζε, ήταν να ξεκινήσει να χαρίζει ερμηνείες που θα την ξεχώριζαν λόγω της βραχνής φωνής, αλλά και να ανακαλύψει τον δαίμονα που τελικά τη νίκησε: τα ναρκωτικά.
Οι εμφανίσεις συνεχίζονταν, όμως οι ουσίες είχαν μπει για τα καλά στη ζωή και στο κορμί της, γεγονός που παραλίγο να της στερήσει τη ζωή στα 22 της χρόνια. Οι φίλοι της θορυβήθηκαν και την ανάγκασαν να γυρίσει στο σπίτι της ώστε να σωθεί.
Εκείνη η άτυπη αποτοξίνωση πήγε καλά και για λίγο έμοιαζε να της ανατρέπει αυτό που είχε ορίσει η μοίρα για εκείνη. Γνώρισε τον έρωτα στα μάτια ενός νεαρού και η απόφαση να παρατήσει τη καριέρα της και να δημιουργήσει οικογένεια, φαινόταν πως είχε ήδη παρθεί.
Ο άντρας που την έκανε να απαρνηθεί την άγρια φύση της, τελικά την πρόδωσε και έτσι η επιστροφή στο Σαν Φρανσίσκο ήρθε το 1966 μαζί με την ενσωμάτωση της στο συγκρότημα «Big Brother and the Holding Company». Ήταν η εποχή που η καλλιτεχνική της πορεία είχε απογειωθεί και τα πάντα όριζαν πλέον πως το ιδιαίτερο αυτό κορίτσι θα απασχολούσε τη μουσική βιομηχανία για όσο το λαρύγγι θα μπορούσε να εκλιπαρεί τόσο δυνατά «Cry baby».
Πέταξε τα σεμνά ρούχα που πρόδιδαν την καταγωγή της και φόρεσε τα φαρδιά των χίπις που φαίνονταν πως της ταίριαζαν περισσότερο απ’ όλα τα υπόλοιπα. Ήταν λες και έπρεπε να έχει γεννηθεί έτσι, σαν αυτή να ήταν η φύση της.
Η θεϊκή χροιά της βράχνιασε ακόμα πιο πολύ στο θρυλικό Γούντστοκ το 1969, μα εκείνη έμελλε να είναι η τελευταία μεγάλη στιγμή της καριέρας της.
Ο έρωτας με διαδοχικούς παρτενέρ, οι φήμες για τα ομαδικά όργια γέμιζαν τα εξώφυλλα, με την ίδια συχνότητα που εκείνη έριχνε μέσα της τη λευκή σκόνη. Στην παλιά της φίλη, την ηρωίνη, δεν θα μπορούσε να αντισταθεί ξανά. Κι εκείνη θα την έπαιρνε για πάντα, μακριά.
Έφυγε στις 4 Οκτώβρη του 1970, στα 27 της μόλις χρόνια, όμως κατάφερε να αφήσει το στίγμα της ανεξίτηλο στις καρδιές όσων αγάπησαν τη βραχνάδα της και γουστάρουν ακόμα να ακούν το γρατζουνισμένο παλιό βινύλιο, να παλεύει να αποτυπώσει τις νότες τις αντίδρασης που έκανε τη φωνή της να κλαίει, καθώς εκλιπαρούσε σε τόνους απόκοσμους.
“Try”. Μία προσπάθεια που η ίδια δεν κατάφερε ποτέ…
