Της Μάρως Καρούση
Όταν βιώνουμε την πρώτη μας νιότη, ο έρωτας είναι κάτι τελείως διαφορετικό σε σχέση με αυτό που ζούμε ούσες πιο ώριμες. Πολύ πιο έντονος, πιο πρωτόγνωρος, πιο roller coaster, αλλά ποιος νοιάζεται;
Αλίμονο αν δεν υπάρχει το γνήσιο ρίσκο, αλίμονο αν δεν υπάρχει το sweet pure drama, αλίμονο αν δεν φας τα μούτρα σου ξανά και ξανά.
Αλλά έρχεται εκείνη η στιγμή της ζωής σου, η οποία μπορεί να μην σηματοδοτείται από ένα νούμερο -δεν θα πεις «Α, έφτασα τα 30, κομμένα αυτά»- αλλά σου εξασφαλίζει τη συναισθηματική νοημοσύνη που σου δίνει να καταλάβεις ότι η καρδιά σου δεν αντέχει άλλο δράμα.
Πότε καταλαβαίνεις λοιπόν πως μεγάλωσες για τέτοιες ταλαιπωρίες; Μία ερώτηση είναι αρκετά για να πάρεις την απάντηση που ζητάς:
Έχω χρόνο να «πενθήσω»;
Όσο είσαι στην πιο ανέμελη φάση σου, έχεις κάθε δικαίωμα, βράδυ Κυριακής να κάνεις το «λάθος», Δευτέρα να κάτσεις όλη μέρα να κλάψεις στις φίλες. Μιλάμε για την περίοδο που δεν έχεις καμία δουλειά πάνω από το κεφάλι σου η οποία δεν μπορεί να αναβληθεί. Τότε που μπορείς να το ζήσεις και να θρηνήσεις όσο και όπως θέλεις.
Μεγαλώνοντας, αυτό το δικαίωμα σου αφαιρείται αυτόματα.Δεν υπάρχει η ευχέρεια του να μην σε νοιάξει τι θα συμβεί αν επιλέξεις το λάθος μονοπάτι, γιατί αύριο είναι μια καινούργια μέρα, με τις υποχρεώσεις να σε «πνίγουν» και να μην έχεις τον χρόνο να πέσεις κάτω, να στεναχωρηθείς, να κλάψεις, να γίνεις χίλια κομμάτια.
Πρέπει να ξυπνήσεις νωρίς, πρέπει να πας στην δουλειά, πρέπει να μαγειρέψεις και το στομάχι σου δεν θα αντέξει εκείνα τα ποτά που τόσο θα ήθελες να πιεις το απόγευμα, γιατί πώς θα ξανασηκωθείς αύριο;
Οπότε για αυτό όσο μεγαλώνουμε, δεν ρισκάρουμε τόσα, δεν ερωτευόμαστε με όλο μας το είναι και γεμίζει η Γη με συμβατικές σχέσεις, που δεν πετούν σπίθες τα βλέμματα τους, αλλά αγαπιούνται όμορφα και λίγο πιο ήσυχα.
Και καλύτερα, γιατί οι σπίθες καίνε και στην φάση που διανύεις, μόνο αυτό σου έλειπε.
