Η «μαγεία» του απωθημένου: Πώς διαχειρίζεσαι τη νοσταλγία για μια σχέση που δεν έζησες;

Τι συμβαίνει όταν το απωθημένο σου είναι πάντα εκεί;
Η «μαγεία» του απωθημένου: Πώς διαχειρίζεσαι τη νοσταλγία για μια σχέση που δεν έζησες;

Της Μάρως Καρούση

Οι ερωτικές σχέσεις είναι ένα αρκετά περίπλοκο κεφάλαιο που όσο και να μελετάται, οι χρυσοί κανόνες συμπεριφοράς δεν θα βρεθούν ποτέ.

Γιατί αλλιώς θα αντιδράσει ο ένας, αλλιώς θα αντιδράσει ο άλλος και αυτή είναι η μαγεία του έρωτα στο τέλος της μέρας. Όμως, αν κάτι έχουν κοινό οι περισσότεροι άνθρωποι, είναι δεν είναι σε κάποια σχέση, είναι το απωθημένο.

Μια αρκετά αόριστη έννοια που όταν παίρνει μορφή και όνομα, μπορεί να αποβεί μοιραία. Το να δημιουργείς απωθημένα, σε οποιαδήποτε συνθήκες από όνειρα μέχρι τα ερωτικά σου, είναι καταστροφικό και «σαρκοφάγο» για την ψυχή σου. Το ερώτημα είναι όμως ένα.

Μπορείς πραγματικά να αποφύγεις το απωθημένο σου; Ή θα βρίσκει πάντα ένα μικρό παραθυράκι εισόδου στη ζωή σου;

Δυστυχώς, η ιστορία έχει δείξει πως το να αποβάλλεις από την καρδιά σου, αλλά μην γελιόμαστε, κυρίως από το μυαλό σου, κάποιον τον οποίο ήθελες αλλά δεν μπόρεσες να είχες, το καθιστά αυτόματα εξιδανικευμένο. Γιατί ποτέ δεν κατάφερες να το κατακτήσεις και να δεις ενδεχόμενα ελαττώματα ώστε να γίνει η κλασσική απομυθοποίηση μόλις περάσει ο έρωτας.

Η «μαγεία» του απωθημένου: Πώς διαχειρίζεσαι τη νοσταλγία για μια σχέση που δεν έζησες;

Η πλειονότητα των ανθρώπων, όμως, έχει και άλλο ένα στοιχείο που λειτουργεί κατασταλτικά στο να «πέφτει» πάντα στο τρυπάκι του απωθημένου. Και αυτό λέγεται εγωισμός. Το να θέλεις εκείνον ή εκείνη, που ενδεχομένως σε απέρριψε, σου ενεργοποιεί εκείνο το καμπανάκι που αργότερα θα πάρει το σήμα του κινδύνου.

Το να μπορέσεις να αποβάλλεις το οποιοδήποτε απωθημένο,  θέλει αρκετή δουλειά και προετοιμασία μέσα σου.

Γιατί η λύση βρίσκεται μόνο στο μυαλό σου. Η λύση είναι να σκεφτείς γιατί όλο αυτό κατέληξε να είναι απωθημένο και να μην γίνει κάτι παραπάνω. Γιατί δεν μπόρεσε να σταματήσει να είναι ένα «αν» και να γίνει «θα»;

Και τα «αν» θα είναι πάντα πιο «γλυκά» στο μυαλό σου, γιατί τα έφτιαξες όπως ακριβώς ήθελες εσύ. Αλλά για να μην απέκτησαν ποτέ ρεαλιστική υπόσταση, μήπως υπήρχε λόγος;

Μήπως εν τέλει το απωθημένο έμεινε απωθημένο γιατί δεν είχε την δύναμη να γίνει πραγματικό; Να γίνει σχέση, με τις αγκαλιές, τα φιλιά, τους τσακωμούς, τα όμορφα και τα δύσκολα;

Άρα καλώς έμεινε απωθημένο και άρα καλώς θα πρέπει να μείνει έτσι.