Της Μάρως Καρούση
Ποιος δεν μπορεί να θυμηθεί εκείνο το πρώτο συναίσθημα που διέφερε από όσα άλλα είχε νιώσει; Σε εκείνη την ρίγη αναφέρομαι, σε εκείνο το μούδιασμα μόλις συναντήθηκαν οι ματιές σας.
Από τη ζωή κάθε ανθρώπου περνάνε πολλά άτομα, με τα οποία άλλες φορές θα συσχετιστεί, άλλες θα τα προσπεράσει και άλλες θα του σηματοδοτήσουν μια νέα εποχή.
Αυτά τα άτομα, της τελευταίας κατηγορίας, φανερώνονται έχοντας έναν σκοπό, να σου μάθουν τα όριά σου, να σου διδάξουν τις αντοχές σου, να σου ξεκλειδώσουν συναισθήματα που δεν γνώριζες ότι είχες, αλλά πάνω από όλα, να σε μάθουν πως μπορείς να αγαπάς. Και αγαπάς πρώτη φορά.
Όπως και αν φεύγουν από την ζωή σου εκείνοι οι άνθρωποι, ό, τι και αν σας χώρισε, τους αξίζει μια ξεχωριστή αναφορά αν υποθέσουμε ότι σήμερα είναι η γιορτή της αγάπης, γιατί μπορεί να μην αποτέλεσαν τον μεγάλο έρωτα, αλλά σίγουρα αποτέλεσαν τον πρώτο.
Πολλοί μπερδεύουν την πρώτη αγάπη και τη βαφτίζουν αυτόματα ως την μεγαλύτερη, γιατί μέσα από αυτή ένιωσαν πρωτόγνωρα συναισθήματα, κάτι που όσες φορές και αν παλέψεις στην συνέχεια να βιώσεις δεν γίνεται.
Και γιατί συμβαίνει αυτό στην πραγματικότητα;
Γιατί μόνο τότε είχες εκείνο το ακατέργαστο πάθος να θες να φύγεις κρυφά από το σπίτι σου για να περάσεις έστω και 5 λεπτά με τον αγαπημένο σου, γιατί μέσω της υπέροχης εκείνης άγνοιας κινδύνου έδινες το 100% του εαυτού σου, χωρίς να σε ενδιαφέρει να κρατήσεις άμυνες και ας πληγωνόσουν.
Αλλά τι πειράζει και ποιος θα σε κρίνει για αυτό; Σίγουρα, ο πρώτος έρωτας σου γεννά συναισθήματα που μπορούν να θρέψουν τόμους αγάπης και άπειρες μελωδίες… Έτσι, είναι λογικό και επόμενο, όταν «σκάσει» όλη αυτή η τεράστια φούσκα χρυσόσκονης και αγάπης, να πληγωθείς σε αντίστοιχο μέγεθος όσο αυτού που αγάπησες. Ναι, τόσο πολύ.
Γιατί αν δεν ζεις εκείνη την αγάπη στα όρια της, στο πολύ της, στο ζενίθ της, κάτι δεν έχεις κάνει σωστά.
Εκείνος λοιπόν που σε έμαθε να αγαπάς, μπορεί να μην ταιριάζει στον σημερινό ενήλικο χαρακτήρα σου, σε εκείνη την γυναίκα που οι ρυθμοί της ημέρας την ξεπερνούν και δεν αφήνει πλέον τόσο μεγάλο χώρο για κινηματογραφικές αγάπες, αλλά τι μ’ αυτό;
Και ναι, μπορεί για μεγάλο χρονικό διάστημα να τον μίσησες, να τον κατηγόρησες και να του χρέωσες ότι δεν μπόρεσες να αγαπήσεις κάποιον όσο εκείνον.
Αυτό όμως δεν ίσχυσε ποτέ, σε καμία εποχή, σε κανέναν άνθρωπο… Γιατί ίσως ο τότε εαυτός σου είχε δοθεί ολοκληρωτικά στον έρωτα και τον αγάπησε απόλυτα ακόμα και ως έννοια, γιατί δεν γνώριζε ότι μέσα σε όλα, θα είναι πάντα ένα παιχνίδι πάρε-δώσε.
Κοίτα να δεις, όμως, που εκείνος ο πρώτος σου έρωτας στο έμαθε αυτό, στο δίδαξε!
Και επειδή αυτή η μέρα σε καλεί, θέλεις δεν θέλεις, να αναπολήσεις το ερωτικό σου παρελθόν και να κάνεις μια εσωτερική ανασκόπηση, να θυμάσαι πως του χρωστάς κάτι: Το ανιδιοτελές, αυθόρμητο και κοριτσίστικο «εγώ» σου, που δεν θα γυρίσει ποτέ πίσω.
Θα το «φυλάει» πάντοτε εκείνος.
