Της Μάρως Καρούση
Και ας μπούμε σε εκείνη την πόρτα του χρονονοντούλαπου, του «Δεν είμαστε πια φίλοι, κόψε», του «Στα ζήτησε;», που «Τον αγαπάς;» και του «Όποιος είναι πρώτος είναι και καρότος». Ναι, πάνω από τα μισά δεν θα βγάλουν νόημα αλλά ξέρετε κάτι;
Στο μυαλό που είχαμε, εκεί κοντά στην ηλικία των 8 και μεταξύ δεύτερου και τρίτου διαλείμματος, όποιος έφτανε τελευταίος στην τάξη, όντως ήταν σάπιο μύδι.
Έτσι, μέσα σε ένα κλίμα περίσσειας νοσταλγίας και ειλικρινούς απορίας για το τι μπορεί να πήγε τόσο λάθος στη ζωή αυτού του ανθρώπου, που επινόησε τις ακόλουθες φράσεις, ας κάνουμε ένα decode στις πιο ’90s παιδικές ατάκες.
Ατάκες εκδίκησης
Και εκεί που έχεις φτάσει στο παιδικό αμήν με την Ελένη του άλλου τμήματος και λες δεν πάει άλλο, δεν γίνεται να μου «τη λέει» μπροστά στον έρωτα της ζωής μου, μαζεύεις όλο σου το κουράγιο, καταπίνεις το θυμό σου και της λες με ύφος… με πολύ ύφος…
«Όποιος κοροϊδεύει, κοροϊδεύει τον εαυτό του»
Μπουμ! Τι ανατροπή ήταν αυτή; Πώς σου φάνηκε Ελενάκι;
Και αν φυσικά δεν πιάσει αυτό, χρησιμοποιείς εξελιγμένες τεχνικές ψυχολογίας, προσπαθείς να κάνεις τον συνομιλητή σου να παρατηρήσει αυτό που κάνει κατάματα. Οπότε παίρνεις ακόμα μεγαλύτερο ύφος, την κοιτάς με βλέμμα Σοράγιας, -γιατί hell yeah βλέπαμε βραζιλιάνικα που στιγμάτισαν με περίεργους τρόπους την ενήλικη ζωή μας μετέπειτα- και της λες:
«Όποιος το λέει… είναι!»
Τι έγινε Ελενίτσα; Σου κόπηκε η μιλιά;
Και αν ούτε αυτό πιάσει, που το αποκλείω ξεκάθαρα, ερχόταν η επική ατάκα. Το βαρύ πυροβολικό. Μια φράση με μεταφυσικές συνιστώσες που ποτέ, μα ποτέ δεν θα βγάλει νόημα, εκτός και αν ήμασταν τόσο cool παιδιά που είχαμε αντιληφθεί όλες τις ψυχολογικές παραμέτρους που έχει η τεχνική της «προβολής».
«Έι ψιτ Ελενίτσα… Καθρεφτάκι!»
Μαρτυρίες λένε πως λίγοι ήταν εκείνοι που δεν συμμορφώθηκαν μετά από αυτή τη φράση. Και λογικό!
Ατάκες υπεροχής
Το πράγμα έχει πάρει μεγάλη διάσταση και έρχεται φασαρία. Φυσικά και θα χωριστείτε σε ομάδες αγόρια και κορίτσια, και τα αγόρια έχουν δύο τρόπους να λύνουν αποτελεσματικά τα θέματά τους.
Αν πρόκειται για διαφορές μεταξύ τους, μπαίνει μπροστά το ξύλο, ή και γουστόζικες ατάκες σχετικά με το τι κάνει καλύτερα ο πατέρας του καθενός, με τον θρύλο να λέει πως ο μπαμπάς του Γιαννάκη σηκώνει την τραπεζαρία με τον αντίχειρά του.
Αν πρόκειται όμως για διαφορές με τα κορίτσια, μπαίνει μπροστά η ευφάνταστη και γεμάτη επιχειρήματα ατάκα:
«Αγόρια ιππότες, κορίτσια μαύρες κότες!»
Αρχικά αν ήσασταν ιππότες, δεν θα μας λέγατε μαύρες κότες, αλλά που!
Ή και φράσεις με ροπή στον κανιβαλισμό, που ανάθεμα πώς ξεσηκώθηκαν στα φαινομενικά αθώα μυαλουδάκια τους.
«Φτα-φτα-φτάσαμε, τα κορίτσια βράσαμε»….
Όλα λάθος από τότε!
Ατάκες από την θρησκεία
Φυσικά και η θρησκεία δεν θα έμενε αμέτοχη από όλη αυτή την ποικιλία πρωτότυπων φράσεων, χαρίζοντας μας το μοναδικό
«Πιστολάκι στον Θεό»
Το οποίο υποδήλωνε ότι όοοοχι δεν θα το κρατήσεις για σένα αυτό που σου έκανε αυτή η Ελενίτσα, που έχει λυσσάξει πια! Θα το πεις αμέσως στο Θεό και θα δει αυτή.
Όπως φυσικά και το…
«Όποιος λέει ψέματα πέφτει μες στα αίματα, και όποιος λέει αλήθεια έχει του Θεού βοήθεια»
Ας το αφήσω χωρίς σχόλιο, γιατί θα φλερτάρω με τον αφορισμό.
Το θέμα είναι ότι καμία από αυτές τις φράσεις δεν μπορεί να σταθεί στο σήμερα, δεν έχει κανένα εννοιολογικό νόημα και ποιος ξέρει πώς ξεκίνησαν να κατακλύζουν τα παιδικά μυαλά μας;
Αλλά πόσο λυτρωτικό θα ήταν στην επόμενη διαφωνία με το αφεντικό σου να γυρίσεις να του πεις:
«Σκασίλα μου μεγάλη και δέκα παπαγάλοι;»
Έλα και αν δεν είναι μείζονος σημασίας, πες το «Σκασίλα μου μικρή και δέκα ποντικοί», που πιάνει πάντα!
