Της Μάρως Καρούση
Και τι κατάλαβες; Κράτησες πολύ καλά φυλαγμένα μέσα σου εκείνα τα καρδιοχτύπια, τύλιξες ξανά από την αρχή όλες εκείνες τις αγκαλιές που δεν βρήκαν αντίκρισμα, και μάζεψες ένα ένα κάθε κομμάτι σου που διαλύθηκε μόλις ήσουν μόνη για να μην το μάθει ποτέ, και μπροστά του να είσαι μια άρτια πορσελάνινη ύπαρξη που «δεν την πειράζουν μωρέ και πολλά».
Όλα ξεκινούν ομαλά… πάντα ομαλά. Κανένας έρωτας δεν πέτυχε με τα κεραυνοβόλα χτυπήματα, γιατί τα βέλη του φτερωτού αυτού ημίτρελου Θεού αν σε πετύχουν, μπορεί να σε κάνουν να ερωτεύεσαι αλλά μην ξεχνάς ότι είναι βέλη. Και τα βέλη σε τρυπάνε θέλοντας και μη.
Γιατί ναι, όλα ξεκινούν ομαλά, και ειδικά όταν είσαι συνειδητοποιημένος, θα βάλεις και τα όρια σου, και τα πρέπει σου και ό, τι χρειάζεται για να μην πέσεις ξανά στην ίδια λούπα.
Γιατί στις ερωτικές σχέσεις, το «επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως» μάλλον δεν βρίσκει και ιδιαίτερα πρόσφορο έδαφος σωστά; Σωστά. Ήξερες λοιπόν που πας να μπλεχτείς, μην μου πεις το αντίθετο.
Γιατί 9 στις 10 περιπτώσεις όταν τα πράγματα ξεκινάς να τα φιλτράρεις χαλαρά, μόνο έτσι δεν μένουν. Αλλά τι να κάνεις που στην πορεία ξεκλειδώθηκαν εκείνα τα συναισθήματα που δεν έπρεπε να ξεκλειδωθούν;
Πώς από εκεί που ήσουν η τέλεια πορσελάνινη ύπαρξη θα αποκαλύψεις στον άλλο πως έχεις αρχίσει να ραγίζεις;
Εκείνος έτσι σε έμαθε, έτσι σε γνώρισε, έτσι του συστήθηκες, τώρα πώς θα τα πάρεις όλα πίσω; Και θα σε ξεμάθει, και θα σε ξαναγνωρίσει και θα ξανασυστηθείς; Οι ανθρώπινες σχέσεις και πόσο μάλλον οι ερωτικές δεν είναι εύκολο πράγμα. Το timing, οι καιροί, τα ερεθίσματα και οι συνιστώσες θα παίξουν το ρόλο τους και θα τον παίξουν καλά.
Και αφού τα δεδομένα είχαν τεθεί εξαρχής, και οι κανόνες ήταν γνωστοί και από τους 2 παίκτες, πώς θα βρεις τη δύναμη να κάνεις παράκαμψη και να εισάγεις τους δικούς σου;
Και είναι και αυτός ο φόβος πως αν αρχίσεις και εκδηλώνεις τους νέους σου κανόνες, ο άλλος ίσως δεν θέλει να παίξει. Και τι προτιμάς; Να παίζεις έστω και λίγο ή να σταματήσεις μια για πάντα αυτό το παιχνίδι;
Απλώς όταν γυρίζεις σπίτι σου και κλείνεις εκείνη την πόρτα που με τόση χαρά άνοιξες για να πας να τον συναντήσεις, τι μένει; Δεν είπες όσα ήθελες, δεν έκανες όσα ήθελες, δεν εκδήλωσες όσα ήθελες και λες «Εντάξει όμως, την επόμενη φορά θα τα πω γιατί δεν πάει άλλο». Και όταν έρθει η επόμενη φορά, κοίτα να δεις που πάλι δεν θα τα πεις, μαγικό;
Δεν υπάρχει συνταγή για το τι πρέπει να γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις γιατί πηγαίνει ανάλογα με την κλίμακα του εγωισμού και των ρίσκων που θέλει να πάρει ο καθένας.
Μόνο που όσο αφήνεις εκείνα τα καρδιοχτύπια μέσα σου, ίσως και να σκάσουν και ίσως κάνουν θορύβους που δεν είσαι έτοιμη να ακούσεις, και ίσως εκείνες οι αγκαλιές που έμειναν κουβάρια να μην μπορέσουν να ξετυλιχτούν αν εμφανιστεί η στιγμή που περίμενες.
Γιατί ναι, εάν δεν τραβήξεις εκείνο το χαρτί που τόσο αποφεύγεις, ίσως να μην το μάθεις ποτέ. Ίσως!
