Της Μάρως Καρούση
Η Κλαίρη Θεοδώρου μας συστήνει το νέο της βιβλίο από τις εκδόσεις Ψυχογιός «Άλικες σιωπές».
Πρόκειται για ένα εξαιρετικό ιστορικό μυθιστόρημα που μας αφηγείται μια ιστορία αγάπης που προσπαθεί να «αναπνεύσει» και να ανθίσει στις πιο αντίξοες συνθήκες που μπορεί να βρεθεί κανείς, σε αυτές του πολέμου.
Η ίδια μας παραχώρησε μια πολύ όμορφη, πάντα με ποιητική χροιά και έναν άλλον αέρα εποχής, συνέντευξη δίνοντας μας τροφή για σκέψη και ανοίγοντας μία νέα, πιο αισιόδοξη «πόρτα» σε αυτό που λέγεται έρωτας σε δύσκολες συνθήκες και την ευχαριστούμε πολύ για αυτό…
Για ποιους λόγους η ιστορία σας τοποθετήθηκε χρονικά στην περίοδο του Β’ παγκοσμίου πολέμου και Εμφυλίου και ως παρακλάδι αυτού; Μπορεί πιστεύετε να τοποθετηθεί σε οποιαδήποτε άλλη χρονική στιγμή;
«Πρόκειται μεν για μια ιστορία διαχρονική, από την άλλη όμως είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη συγκεκριμένη εποχή και τα γεγονότα που τη στιγμάτισαν, οπότε δεν νομίζω πως θα μπορούσε να εξελίσσεται σε διαφορετική χρονική στιγμή.
Όπως άλλωστε ο κάθε ένας από εμάς ζει και βιώνει την εποχή του και δεν θα μπορούσε εύκολα να φανταστεί τον εαυτό του εκτός αυτής, έτσι και ο κάθε ήρωας ενός βιβλίου κινείται και εξελίσσεται μέσα στο χρονικό πλαίσιο που του αναλογεί».
«Άλικο» σημαίνει κόκκινο, φλογερό κόκκινο. Η σιωπή γίνεται κόκκινη λοιπόν, λόγω του αιματηρού χαρακτήρα που είχε ο πόλεμος, ή κρύβεται κάτι άλλο;
«Στο βιβλίο επικρατεί το κόκκινο χρώμα, καθώς η Ηλέκτρα, η πρωταγωνίστρια, συνειδητοποιεί πως όλη της η ζωή αποτελείται από μικρές ή μεγαλύτερες σιωπές, οι οποίες μάλιστα έχουν σαφέστατη απόχρωση και μάλιστα άλικη:
σαν τους κόκκινους τετράγωνους φάκελους που περιμένει με κρυφή ανυπομονησία, αλλά και αποτροπιασμό συνάμα κάθε χρόνο, σαν το αίμα που έρρεε παντού την εποχή στο βουνό, σαν τη φωτιά, όταν αναπολεί εκείνον, σαν την ιδεολογία στην οποία πίστεψε κάποτε με πάθος».
Μπορεί μέσα σε αδυσώπητες -όπως τις χαρακτηρίζετε και εσείς- συνθήκες, όπως είναι αυτές του πολέμου, να ανθίσει ένας έρωτας; Γιατί η πρώτη φράση της περίληψης σας είναι πως «η Ηλέκτρα δεν έπρεπε να ερωτευτεί το Δημήτρη. Ο Δημήτρης δεν έπρεπε να ερωτευτεί την Ηλέκτρα».
«Ο έρωτας ανθίζει πάντοτε ανεξαρτήτως συνθηκών και αυτή ακριβώς είναι και η γοητεία και η δύναμή του, αφού εντέλει αποδεικνύεται πιο ισχυρός από το κάθε τι… Ακόμα και από τον πόλεμο, ακόμα και από τον θάνατο».
Πολλοί συγγραφείς, μεταφέρουν στοιχεία από τη δική τους προσωπικότητα στους ήρωες τους, με σκοπό να τα απενοχοποιήσουν. Εσείς, το έχετε κάνει αυτό στην Ηλέκτρα σας;
«Όλοι οι ήρωες των βιβλίων που γράφει κανείς, ‘κουβαλάνε’ στοιχεία δικά του, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο. Δεν νομίζω όμως ότι αυτό έχει να κάνει με την απενοχοποίηση του οτιδήποτε. Νομίζω ότι είναι κάτι απόλυτα λογικό και αναμενόμενο, αφού είναι η ψυχή και το μυαλό σου που γεννά τα πρόσωπα αυτά».
Για το τέλος θα ήθελα να μου περιγράψετε το βιβλίο σας …
Με μία μυρωδιά
«Τη μυρωδιά της νοτισμένης γης και της ελληνικής φύσης».
Με ένα συναίσθημα
«Τον βαθύ, απόλυτο, τρελό έρωτα, ποιο άλλο;».
Με μία προσωπική σας ανάμνηση
«Το φωτογραφικό μου οδοιπορικό στα εγκαταλελειμμένα χωριά της Πίνδου που αποτέλεσαν και τα πιο βασικά μέτωπα του Εμφυλίου».
Και με μία φωτογραφία λόγω της αγάπης σας σε αυτή την τέχνη
«Μια ασπρόμαυρη, παλιά φωτογραφία, τσακισμένη, κιτρινισμένη και ταλαιπωρημένη με δύο νεογέννητες, αδερφές, δίδυμες που κοιτούν τον φακό χωρίς να ξέρουν: Τι τους επιφυλάσσει η μοίρα και ποιο είναι το γραμμένο τους…».