Της Μάρως Καρούση
«…Αλλά μπορούμε να μείνουμε φίλοι!».
Μάλλον πρέπει να κάνουμε έναν επαναπροσδιορισμό στο τι σημαίνει χωρίζω και στο τι είναι δύο χωρισμένοι άνθρωποι. Τα τελευταία χρόνια και για άγνωστους λόγους που ίσως εγώ και δυο – τρεις άλλοι δεν καταλαβαίνουμε, τα ζευγάρια που χωρίζουν, μένουν φίλοι, είναι σε κοινές παρέες, στέλνουν ακόμα μηνύματα, παίρνουν ο ένας τον άλλον τηλέφωνα και γενικά… τα λένε.
Κοίταξε τώρα πως έχουν τα πράγματα για εμάς τους δυο – τρεις.
Όταν τοποθετείς σε ένα άτομο, την ταμπέλα του «ανθρώπου» σου, σημαίνει πως νιώθεις, πως αγαπάς, πως επενδύεις συναισθηματικά γιατί κάτι σκίρτησε μέσα σου. Επομένως, όταν ο χωρισμός έρχεται, όλα αυτά τα τόσο δυνατά συναισθήματα, παίρνουν την ισχύ που τους αξίζει.
Τι εννοώ. Όσο δυνατά αγάπησες, τόσο δυνατά θα πονέσεις και σε κανένα παράλληλο σύμπαν δεν θα μπορέσεις να πεις στον άλλοτε άνθρωπό σου «Έλα ρε φίλε πες μου τα νέα σου!».
Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να γυρίσει να σου πει σε έναν χωρισμό να μείνετε φίλοι γιατί αρχικά δεν ήσασταν ποτέ ή και να ήσασταν, τα πράγματα πλέον είναι αλλιώς.
Οι πρώην πρέπει να μένουν πρώην! Τελεία και τεράστια παύλα. Και θέλεις και τον κύριο και βασικότερο λόγο; Έστω ότι διατηρείτε μια απίστευτα μοντέρνα και οριακά σουηδική φιλία μετά το χωρισμό σας, με τον κόσμο να θαυμάζει την αξιοπρεπή σας σχέση. Η στιγμή που ένας από τους δύο θα γνωρίσει τον καινούργιο εν δυνάμει «φίλο» του δεν θα αργήσει να έρθει και -πίστεψε με- θα είναι πιο σκληρή και από τον χωρισμό σας.
Γιατί η αξιοπρέπεια και η ανωτερότητα, θα διατηρηθεί μέχρι να έρθει αυτό το άλλο άτομο, που στην τελική… τι φταίει να τραβήξει όλο αυτό το συναισθηματικό σας μπέρδεμα;
Και θα μου πεις πως έχει φύγει το πάθος, έχει φύγει ο έρωτας και έχουν μείνει μόνο τα αγνά συναισθήματα του «σε αγαπάω σαν άνθρωπο». Πολύ ωραία, αλλά αυτό ισχύει και από τις δύο πλευρές; Και βλέποντας τον κάθε μέρα, πόσο σίγουρη είσαι πως σε ευάλωτες στιγμές, δεν θα υποπέσεις στο αμάρτημα του «γυρίζω στον πρώην μου»;
Και αν υποπέσεις και ξαναμπείς στο συναισθηματικό roller coaster αυτής της βαλτωμένης σχέσης, με τον άλλο να θεωρεί πως «εντάξει, μια φορά έγινε ό, τι έγινε και τέλος»;
Οπότε παιδιά όχι, και ας γίνουμε λίγο περισσότεροι από δυο – τρεις. Οι πρώην δεν είναι φίλοι και δεν θα γίνουν και ποτέ, γιατί πολύ απλά δεν μπορούν να κάνουν και να πουν όσα λένε οι πραγματικοί φίλοι.
Η πικρή αλήθεια είναι πως αυτό γίνεται για να υπάρχει ένα μικρό παραθυράκι, μια μικρή γωνίτσα επικοινωνίας με το παρελθόν και για να τροφοδοτείς εκείνο το σαρκοφάγο «και αν» μέσα σου, στην περίπτωση που ένας από τους δύο δεν φτιάξει τη ζωή του.
Οι σχέσεις όμως, είναι φτιαγμένες για να κάνουν τον κύκλο τους, και από το δημοτικό μάθαμε πως στους κύκλους δεν υπάρχουν γωνίτσες…
